öyle zorladım ki kendimi…

seni yazmayacaktım, yazsam da sana yollamayacaktım…

içimde tutmaktan yanaydım…

özlenen ve hep beklenen kalacaktın…

sonra…

sonra dayanamadım…

otururken, yürürken…

nerede ve nasıl olursam olayım sana dair bir şeyler düşüyordu aklıma ya da kağıtlara…

durduk yerde gülümsemen geliyor karşıma, bakışların sonra…

aynı yerlerden geçiyor ve aynı yerlere bakıyorum…

aradığım, yolunu gözlediğim seni anımsatan ne varsa onlar…

biliyor musun içimi doldurduğunu ve biliyor musun sen nasıl kabına, dere yatağına benzer için içine sığmıyorsa bilmelisin ki aynı coşkuyu ben de yaşıyorum...

öylesine uzak ve öylesine unutulmuş şeyler ki…

ve biliyor musun seninle konuşmaya başladığımda sözlerin kendiliğinden döküldüğünü...

bir zamanlar sus pus olan dilimin bağlarının çözüldüğünü...

düşündüklerimi bilmek ister misin...

neden zamansız havalanmak ister içimdeki kuşlar ve neden umutlarım yola çıkmak telaşındalar...

ve neden o cıvıl cıvıl gözlü yürek gözyaşı dökmektedir...

nefesinden öpmeme izin veriyor musun...

sana söylenmek için bin yıldır saklanmış söz…

yukarıdan baksak pek çok şeye ve her şeye...

ve her şeyi şu an ta yukarılarda yaşıyor olacakken ve özlemler tomurcuktan çok ileri, çiçeklenmeye dönmüşken yüreğine dokunsam...
Kaynak: ReformTürk http://www.reformturk.com/showthread.php?p=46105

yüreğinden öpmeme izin veriyor musun...

nasıl içinden kopup geliyorsa, yüreğinden taşanlar dudak uçlarında şekillenip kulaklarıma geliyorsa, bil ki aynı şeyleri yaşıyorum...

ve bilmelisin ki, sormuyor, sorgulamıyorum bunları...

her şey kendiliğinden yukarılara çıktı...

ve biliyor musun yakıştığını bu yerin sana...

yüzündeki ve gözlerindeki ışıkların kaynağını hiç düşündün mü...

ve biliyor musun yüzüme tebessümün eklendiğini...

senin tebessümlerini emanet aldığımı…

şimdi güzel şarkıların ve romanların bir anda bitmesi gibi;

bit…me…