Kendini Mıknatıs Zanneden Çocuk

Çocuk Oyunu

2 Perde

(4yaş ve üstü)

Yazan: Gülen İpek ABALI

Kişiler:

Mıknatıs Çocuk

(4 kişilik oyun)

1.Arkadaş- (çok bilemeyen)

2.Arkadaş- (çok bilen)

Emre-

Öğretmen-

1.Perde

1.Sahne

(Sokak- yeşil kumaş kaplı yer, 2 ağaç, bir büyük sokak lambası)
Yolda yürürken, dans eder ama üzgündür, sürekli her yana çarpar ve yapışır. Yapışır, ağlar, sonra durumunu unutunca, ayrılır. Yanında onunla sohbet eden bir Kukla-sı da olacaktır.)
Mıknatıs Çocuk- Of, ay aman! Neden ben böyleyim? Neden diğer çocuklar gibi oyun oynayamıyorum? Neden ben de herkes gibi rahatça yürüyerek okuluma gidemiyorum?
Kukla- Ne kadar dertlisin her zaman? Ne dedin?
Mıknatıs Çocuk- Bir şey demedim.
Kukla- Dedin. Bırak konuşacağım.
Mıknatıs Çocuk- Cebime girip, orada kalır mısın lütfen?
Kukla- Hayır, ama artık senin bu derdine bir çare bulmalıyız. Bak yine eldivenlerini giymemişsin. O yüzden de her yere yapışıyorsun. (Çocuklara doğru) Mıknatıslı bir çocuk o!
Mıknatıs Çocuk- Herkese söyleme!
Kukla- Nedenmiş o?
Mıknatıs Çocuk- Bilmesinler! Sonra benimle oynamıyorlar!
Kukla- Belki de yardım ederler.
Mıknatıs Çocuk- Of! İyi ama nasıl?
Kukla- Kafam çalışsa, Kukla olmazdım. Ya da meşhur bir Kukla olurdum. En azından Pinokyo kadar meşhur olurdum. Herkes beni tanırdı. Kafam çalışsa!-seyirciye- Arkadaşlar siz Pinokyoyu tanıyor musunuz?
Mıknatıs Çocuk- Ben de mıknatıslı olmazdım.
1.Arkadaş- Hey duydun mu? Kendi kendine konuşuyor.
2.Arkadaş- Hayır!
1.Arkadaş- Hayır!
2.Arkadaş- Evet!
1.Arkadaş- Hayır! ( şakalaşırken, yuvarlanırlar)
2.Arkadaş- Evet!
1.Arkadaş- Of, baksana, Kuklasıyla konuşuyor.
2.Arkadaş- kuklayı kendi konuşturuyor. Kukla canlı değildir ki!
1.Arkadaş- Öyle mi? Nereden biliyorsun?
2.Arkadaş- Ben bilirim! Benim de evde kuklalarım var.
1.Arkadaş- Benim de!
2.Arkadaş- Ama ben çok sık oynuyorum onlarla!
1.Arkadaş- Ben de ama ben daha çok!
2.Arkadaş- Daha çok!
1.Arkadaş- En çok!
2.Arkadaş- En en en çok!
1.Arkadaş- Ben çok daha çok! ( abartılı hareketlerde bulunurken düşer!)
2.Arkadaş- İyi, peki! Ben de oynuyorum kuklalarla.
1.Arkadaş- İyi de insan oyun oynarken mutlu olur!
2.Arkadaş- Evet, ben çok gülerim.
1.Arkadaş- Ben de!
2.Arkadaş- Ben de! (kucaklaşırlar)
1.Arkadaş- Eh, ondan iyi anlaşıyoruz!
2.Arkadaş- Tabii canım. Aynı şeylere gülmek güzeldir!
1.Arkadaş- Bence de! Hahaah!
2.Arkadaş- Hahah!
Müziksiz bir şarkı söylerler:
Hahahah
Mutlu ol, iyi düşün!
İyi arkadaşlar iyi anlaşırlar!
Hahahah
Sen beni anlarsın
Ben seni…
İyi arkadaşlar iyi anlaşırlar!
Mıknatıs Çocuk- Of, Keşke ben de onlar gibi rahatça oyun oynayabilsem! Mıknatıslı olmasam!
1.Arkadaş- O neden mutlu değil?
Kaynak: ReformTürk http://www.reformturk.com/showthread.php?p=41265
2.Arkadaş- Dediğini duymadın mı?
1.Arkadaş- Ne dedi?
2.Arkadaş- Mıknatıs dedi.
1.Arkadaş- O nedir?
2.Arkadaş- Bilmiyor musun?
1.Arkadaş- Hayır!
2.Arkadaş- Ben biliyorum.
1.Arkadaş- İyi, iyi! Söylemeyecek misin?
2.Arkadaş- Çok mu merak ettin?
1.Arkadaş- Eveeet!
2.Arkadaş- Mıknatıslı olunca, demire yapışırsın. Demir ve mıknatıs birbirini çeker.
1.Arkadaş- Nasıl yani, yapışkan gibi mi?
2.Arkadaş- Hayır, belki, yani, ama bir dakika! Sanki arada bir rüzgâr varmış gibi olur. ( Cebinden iki tane gofret çıkarır. ) Mesela bunlardan bir tanesi mıknatıs olsun, tamam mı?
1.Arkadaş- Tamam!
2.Arkadaş- Yanına gelince, o da bunu çeker!
1.Arkadaş- Vay canına? Ne güzel!
2.Arkadaş- (tam gofretleri cebine koyarken, arkadaşının iştahla baktığını görür! Onunla dalga geçer, gofreti koklatıp, onu takip etmesini sağlar, zor durumda bırakır. Güler.
1.Arkadaş- (Bozulur, oturur! Küser!)
2.Arkadaş- Vereyim mi bir tanesini?
1.Arkadaş- Evet, lütfen!
2.Arkadaş- Bir şey değil!
1.Arkadaş- Bir tane de küçük kardeşim için alabilir miyim?
1.Arkadaş- Al, ama bir dakika senin kardeşin yok ki!
2.Arkadaş- Var!
1.Arkadaş- Yok ki!
2.Arkadaş- Olmaz mı canım, aşkolsun arkadaşım nasıl olur da hatırlayamazsın?
1.Arkadaş- Var mıydı acaba!
2.Arkadaş- Var!
1.Arkadaş- Yok! Adı ne?
2.Arkadaş- Var!
1.Arkadaş- Adı??!!
2.Arkadaş- Engin
1.Arkadaş- Aaa? Hani şu esmer çocuk?
2.Arkadaş- Tabii, aynı ben!
1.Arkadaş- Hani, 11 yaşında, gözlüklü!
2.Arkadaş- Aynen, öyle!
1.Arkadaş- İyi de dostum, o sizin iki kat altınızda oturuyor. Kardeşin değil komşun!
2.Arkadaş- Ay tamam, ama ben napim, hep karıştırıyorum, komşu ve kardeşi! Ama inan kardeşim gibi severim Engin’i!
1.Arkadaş- Ben de! ( gülerler, 2.Arkadaş- biraz rahatlar, konuyu değiştirir.)
2.Arkadaş- Eh, ama bu kendini mıknatıs zanneden çocuk da amma garip, insan mıknatıslı olmaz ki!
1.Arkadaş- Olmaz tabii canım!
2.Arkadaş- Olmaz tabii!