Bir yerlerde tikanip kaldiysa hayat,
soluk almak guclestiginde,
Yuregin susup, mantigin suruklemeye basladiginda ayaklarini, Daglara donmeli yuzunu insan.
Yeni patikalar, yeni yollar secmeli, yuregini ferahlatacak;
Yeni insanlarla tanismali, yeni kesifler yapacak...
Hep isteyip de, bir gun yaparim diye erteledigi ne varsa,
Gerceklestirmeyi denemeli!
Her gecen gece, olume bir gun daha yaklastigini zamanin bir nehir,
Kendisinin bir sal olup da,
O dursa da yolculugun devam ettigini
anlamali.
Bas dondurucu bir hizla geciyorsa birbirinin ayni gunler,
Her aksam ayni can sIkintisiyla eve giriliyorsa,
Degistirmeye calismali bir seyleri;
Kucuk seylerle baslamali belki; ornegin,
bir kac durak once inip
Servisten, otobusten; yurumeli eve kadar,
yuregine takmali gunes
gozluklerini;
Gordugunu hissedebilmeli!
Sagligini kaybedip, olumle yuz yuze gelmeden once,
Degerli olabilmeli hayat!
Illa buyuk acilar cekmemeli,
kucuk mutluluklari fark etmek icin!
Baskasinin yerine koyabilmeli kendini;
Aglayan birine "gul", inleyen birine "sus" dememeli!
Aglayana omuz, inleyene care olabilmeli!
Su adaletsiz, merhametsiz dunyaya ayak uydurmamali;
Sevgisiz, soysuz kalarak !
Dikeni yuzunden hesap sormak yerine gulden,
Derin bir soluk alip, hapsetmeli kokusunu icine...
Gunesin dogusunu seyretmeli arada bir,
seher yeli oksamali
saclarini...
Karda, yagmurda; sevincine, coskusuna; firtinada boranda;
Ofkesine, isyanina ortak olabilmeli doganin!
Kaynak: ReformTürk http://www.reformturk.com/showthread.php?p=10391
Bir cocugun ilk adimlarinda umudu;
bir gencin duslerinde gelecegi;
Bir yaslinin hatiralarinda gecmisi gorebilmeli!
Calismadan basarmayi, sevmeden sevilmeyi,
mutlu etmeden mutlu
Olmayi beklememeli!
Ama kucuk, ama buyuk; her hayal kirikligi, her aci;
Bir firsat yasamdan yeni bir seyler ogrenebilmek icin; kacirmamali!
Cunku hic dusmemissen, el vermezsin
kimseye kalkmasi icin, hic
Caresiz kalmamissan, dermani olamazsin dertlerin;
aglamayi
bilmiyorsan,
Nesesizdir kahkahalarin;
Merhaba dememissen, anlamsizdir elvedalarin. ..
Ne, herkesi dusunmekten kendini, ne;
kendini dusunmekten herkesi
unutmamali!
Bilmeli; cok kisa oldugunu hayatin;
hep vermek ya da hep almak
icin...
Sadece, anlatacak bir seyleri oldugunda degil,
Soyleyecek bir sey bulamadiginda da dinleyebilmeli!
Akli ve kalbiyle katilabilmeli sohbetlere.. .
Hafizasi olmali insanin; hic degilse, ayni hatalari, ayni
bahanelerle tekrarlamamasi icin!
Sorulari olmali, yanitlari bulmak icin bir omur harcayacak!
Dostlari olmali, ruhunun ve zihninin sinirlarini zorlayacak!
Herkese yetecek kadar buyuk olmali sevgisi;
Ama kapasitesi sinirli olmali yureginin ki hakkini verebilsin
sevdiklerinin;
Zaman bulabilsin;
Bir tesekkur, bir elveda icin...
Yasam dedikleri bir sinavsa eger;
Asla vazgecmemeli sevmek ve ogrenmekten;
Ama herkesi sevemeyecegini de
her seyi bilemeyecegini de fark
edebilmeli insan!
Tipki, her seye sahip olamayacagi gibi...
Zamanin ninnisiyle, uykuda gecirmemeli hayati...