İnanmamız gereken bilgilerin tümüne itikat denildiği gibi bunlara
amentü de denilir. Dilimizle söyleyip kalbimizin tasdikiyle bütünleşen
inançlarımız en kısa şekliyle şöyledir: Eşhedü enla ilahe illallah ve eşhedü
enne Muhammeden abdühu ve Resuluh. Bu şahadet kelamı ile islama girilir. Manası
şöyledir: Allah’dan başka ilah olmadığına ve Hazreti Muhammed’in Allah’ın kulu
ve Resulu olduğuna inandım. İman kısaca budur. Tamamı, amentüyü sonuna kadar
(inanarak) okumak, teferruatlısı da Allah’ın sıfatlarını bilmektir.

Amentü billahi (Allah’a inandım)
Ve melaiketihi (Allah’ın meleklerine inandım)
Ve kütübihi (Allah’ın kitaplarına inandım)
Ve rusulihi (Allah’ın Peygamnerlerine inandım)
Ve yevmil ahiri (Ahiret gününe inandım)
Ve bil kaderi hayrihi ve şerrihi min Allahi teala vel ba’su badel mevt
(kadere, hayır ve şerrin Allah’dan olduğuna ve öldükten sonra dirileceğimize
inandım) diyerek imanın bu altı maddesini kalbinde doğrulayan kimseler,
inananlar, müminlerdir, hakka inananlar bunlardır. Bu imanın zıddına, aksine
küfür denir.
Hak yol, doğru inanç olan ehli sünnet inancında Allah’a şöyle inanılır:

Allah Vacibilvücud’dur (varlığı, vücudu kendindendir, başka varlık ve şekiller
halinde görülmesi, onlara girmesi, bitişmesi olmaz). Bütün varlıkların
yaratıcısıdır. Diridir (Hayy, canlı), Alimdir, Kadir ve Kayyum’dur (herşeye gücü
yeten ve herşeyi varlıkta tutan), dilediğini dilediği gibi yapandır, görücü,
işitici, Kelam sıfatı ile konuşucu, Kadim sıfatıyla evveli, Baki sıfatıyla sonu
olmayandır. Zatında ve sıfatlarında, yarattığı alemlerde ortağı ve yardımcısı
yoktur. Eşe, ortağa, oğula, yardımcıya muhtaç değildir. Yaratıkların hepsi O’na
muhtaçtır. Zaman ve mekanla kayıtlı değildir. Rengi ve şekli olmaz. Akıl ve
hisle anlaşılmaz. Ancak inanarak varlığı ve ikincisi olmayan sayı üstü bir
olduğu bilinir. Zatından başka şeylerin tamamı demek olan alemin (evrenin)
yoktan yaratıcısı, terbiyecisi (Rabbı), besleyip büyütücüsü (Rezzak’ı) öldürüp
diriltecek olanı, alem mülkünün maliki kıyamet gününün sahibi, Rahman, Rahim,
Celal ve ikram sahibidir. Cisim, araz, madde olmayan, akıl, ilim ve hayale gelen
herşeyden ayrı bulunan Kudret ve Azamet sahibidir. Kibriya ve Uluhiyet’in
biricik sahip ve hakimidir.

Sevdiği bir kulunda meydana getirdiği tecellisi kadar o kulu tarafından bir
kıyasla bilinse de, bu bilişin ifadesi mümkün değildir. Mukaddes zatı bilinemez.
Noksan sıfatlardan münezzeh, müberradır. Kemal sıfatlarının sahibidir. Tasavvuf;
imanı “kalbi Allah’a bağlamaktır” diye tarif eder.

İmanımızın ikinci şartı, meleklere inanmaktır. Nurdan yaratılmış olan melekler
canlıdırlar, enerji ve ışın değillerdir. Özel bir yaratılışları ve sağduyuyu
temsil eden bir akılları vardır. Allah’a itaat edip asla isyan etmezler, günah
işlemezler. Erkeklik ve dişilikle ilgileri olmadığı gibi, yiyip içmezler.
Sayıları ve çeşitleri pek çoktur. Her çeşidi bir hizmetle görevli, bir ibadetle
meşguldur. Cebrail (a.s) vahiyle, Mikail (a.s) tabiat olaylarıyla,
İsrafil (a.s) kıyametle ilgili işlerle, Azrail (a.s) ölüm
işleriyle görevli olan melek peygamberleridir. İş ve amellerimizi kaydeden,
insanları koruyan, rüya gösteren ve ilham veren melekler olduğu gibi, sadece dua
ve ibadet eden melekler de vardır. Münker ve Nekir isimli kabir suali soran,
cehennemde azapla görevli Zebani denen melekler de vardır. Bilinen, bilinmeyen,
duyulan, duyulmayan işlerle meşgul Allah hizmetkarı bütün melaikeye inanmak
borcumuzdur.

İmanımızın üçüncü şartı Allah’ın kitaplarının hepsine inanmaktır. Allah’ın
kitabı; vahiy meleği; namusu ekber ve aklı evvel olan Cebrail (a.s) vasıtasiyle
bazı peygamberlerine vahyettikleridir. Bu kitapların dördü kitap, yüz tanesi de
sahifeler manasına gelen Suhuf’dur. On suhuf ilk insan ve ilk peygamber
Hz. Adem’e; elli suhuf Hz. Adem’in oğlu ve ikinci peygamber Hz. Şit’e; otuz
suhuf Hz. İdris’e; on suhuf da Allah’ın dostu, peygamberlerin atası Hz.
İbrahim’e vahyolunmuştur. (Buradan anlaşılmalıdır ki, dinsizlerin iddia ettiği
ilk insanların vahşi ve okuyup-yazmayı bilmedikleri şeklindeki guya tarihi
bilgiler yalan ve iftiradan ibarettir.) Hz. Adem’in oğlu Kabil, kardeşi Habil’i
öldürdükten sonra, O’nun soyundan gelenler İslam’ı terkedip sapmış ve çeşitli
batıl tanrılara tapmaya başlamış (Put, ateş, güneş vs. gibi) ve o soydan
gelenler medeniyetten mahrum kalmışlardır. Aslında Hz. Adem, ilk insan ve ilk
Kaynak: ReformTürk http://www.reformturk.com/din-kulturu-ve-ahlak-bilgisi-dersi/25771-iman-bahsi.html#post49086
peygamberliği yanında, Allah Adem’e esmayı öğretti ayeti hükmünce, ilk
öğretmen, ilk mürşit, ilk aile ve ilk cemiyet başkanı, ilk mümin, ilk medeniyet
ve sanat rehberidir. Bu hakikatları çocuklarımıza anlatmakla hem onları yanlış
kanaatlardan korumuş, hem de dinsizlerin ilim diye uydurduğu yalanların başı
yakalanmış olacaktır.

Kitapların ilki Hz. Musa’ya inen Tevrat’tır. (Böylece büyük medeniyetler
çağı, Allah’ın kitaplarıyla açılmış, fikir, sanat ve ilimdeki ilerlemeler
başlamış haldedir.) Hz. Davud’a inen Zebur’dan sonrada Hz. İsa’ya inen
İncil’le Beni İsrail peygamberlerine üç büyük kütap verilmiş olmaktadır.
Suhuflarla birlikte bu üç kitabın asılları kalmamıştır. Tevrat ve İncil diye
birbirinin hükümlerine ters düşen sayısız insan yazması kitap ortaya çıkmışsa da
bunlar uydurma şeyler olduğundan geçersizdir. Zaten bütün diğer kitapların aslı
Kur’an da Allah kelamı olarak kabul edilmişse de, hükümleri tamamen ortadan
kaldırılmıştır. Necip Fazıl’dan çarpıcı bir tesbit: “Bugün elde dört ayrı İncil
bulunması aslının ortada olmadığına riyazi delil... Bir şey dört olunca, bir
olmak, yani varolmak haysiyetini yitirir.”

Biz, aslı kalmayan bütün suhuf ve kitapların Allah kelamı olduğuna inanır,
yalnız Kur’an hükümleriyle amel ederiz. Kur’an tek bir harfi değişmeden nazil
olduğu gibi durması ve kıyamete kadar da öylece korunacağı Allah’ın vaadidir.
Bütün insanlar ve cinler bir araya gelse, onun tek ayetine denk bir mana meydana
getiremezler.

Peygamberlere inanmak, iman maddelerinin en derin ve en girift olanıdır. Bizlere
Allah’ı, dini bildiren; insanlık görevlerini öğreten; inanç, itaat ve
ibadetlerin şekil ve özlerini örnek yaşantıları içinde gösteren; Allah’ı sevip
Allah’a yakın olmaya dair olan örtülü hakikatları isteklilere açan; geniş ve
derin mana ve mertebeleri kabiliyetlerin kademesine göre anlatıp malederek
öğretenler hep peygamberlerdir. Onlar, akli ve nakli ilimlerin olduğu gibi,
kalbi ve ruhi ilimlerin de öğreticileridirler. Onlar, aynı zamanda tek tek her
şahsınve küme küme her topluluğun da yaşantı örneği, hayat kılavuzlarıdır.

Bir insan gerçekten peygambere inanıyorsa, dinin bütün dış ve iç derinliklerine
de inanacak ve inandıklarını yaşayacaktır. Madde alemi sebepler alemidir.
Buradaki her şey, her olay bir sebebe bağlanmıştır. Sonsuz sebepleri aşıp
Allah’ı bilip, Allah’ı bulmanın odak noktası bizim peygamberimizdir. Sen
olmasaydın alemleri yaratmazdım emri, O’nu alemlere sebep kılmıştır. O’na
(Hakka ulaştırıcı Vesile) denilir. O’nun izni ve şefaati olmadan Allah’a
yakınlık olamaz. Bu gerçek dünyada da böyledir, ahiretde de böyledir. O’na
inanmakla iman edilir, O’nu herşeyden fazla sevmekle de bu iman kemale ulaşarak
Allah’a makbul olur.

Bütün peygamberleri peygamber olmayan tüm yaratıklardan üstün ve makbul biliriz.
Onların yalancılık, hilekarlık, hırsızlık, hainlik gibi kötü sıfatların
hepsinden önceleri ve sonraları ile uzak olduklarına inanırız. Doğruluk,
eminlik, akıl ve dirayette diğer insanlardan üstünlük, vahiyle aldıkları emri
olduğu gibi tebliğ etmek, günahsızlık gibi ortak yüce vasıflarını tasdik ederiz.
Allah’ın ahlakı ile ahlaklandırıldıklarını, ayıp ve kusurdan münezzeh
olduklarını bilir ve inanırız.

Peygamberler küçük-büyük günah işlemez, masumdurlar. Onların unutarak yaptıkları
hatalara zelle denilir. Zellelerin tamamı ise Allahu Azimüşşanca affedilmiştir.

Peygamberlerin hepsi erkektir. Kadından peygamber olmaz (Dolayısiyle mürşid ve
imam da olmaz). Peygamberlere nesfani ve beşeri düşkünlüklerden birini yamamak
imanı bozan ve düşmanların iftirası olan yalanlardır.

Peygamberler, peygamberliklerinden azledilmezler. Peygamberler dünya ve dünya
nimetlerine muhabbet etmezler. Üstün ahlak ve kemalli amellerin sahibidirler.
Onların hepsi imanın altı maddesini müşterek bir birlik içinde bildirmişler,
amel ve muamelatta ise (zaman ve mekan gereği) değişiklikler gösteren şartlarla
ümmetlerini görevlendirmişlerdir. Böylece, Hz. Adem’den kıyamete kadar
inanılacak olanların hepsini her peygamber aynı biçimde tebliğ etmiştir. Bu
yüzden İslam’ın itikat hükümleri Adem (a.s)’dan beri hep değişmez bir bütünlük
içindedir.

Adem peygamberle bizim peygamberimiz arasında gelen –ismi ve miktarı Kur’an’la
bildirilen ve bildirilmemiş olan- bütün peygamberlere inanır ve onların hepsini
severiz.

Bütün peygamberlerde diğer insanlarda bulunmayan birtakım lutuflar, kemaller
vardır. Onların zahiri kuvvet ve metanetleri, sabır ve sebatları, yaratıklara
şefkat ve merhametleri, uzak görüş ve idrakleri emsalsizdir. Bütün
peygamberlerin herbirinde mucize denen değişik harika hadiseler meydana
gelmiştir. Evliya eliyle meydana gelen kerametler bu mucizelerin bir parçası,
bir ölçüde aynı kaynaktan gelen devamıdır.

Bizim peygamberimize bütün geçmiş peygamberlere verilen mucizelerin tamamı
verilmiş olduğu gibi, onlara verilmeyen geçmiş ve gelecek bütün insanlarla
cinlere de peygamber olma gibi, genel şefaat gibi nice üstünlükler lutfedilmiş,
nice suri ve manevi mucizeler verilmiştir. Hükmü hiç değişmeyecek olan Kur’an
mucizesi ise, Allah’ın ezeli Kelam sıfatı ve en büyük mucizesidir.

Resul ve nebilerin, Allah’ın insanlara gönderdiği yaşantı kaideleri olan şeriatı
tebliğ edici yönü olan nübüvetleri ile manevi yön ve selahiyetlerini teşkil eden
bir de velayetleri vardır. Nübüvvetin zahiri şeriat, batını velayettir.
Mucizeleri meydana getiren, ölü kalbleri dirilten onların bu velayet yönleridir.