Bir gün sormuşlar ermişlerden birine;


"Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?"


"Bakın göstereyim" demiş ermiş.
Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları
çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine.
Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasındanda derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar.
"Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz" diye bir de şart koymuş.
Peki" demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da
ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan
götüremiyorlar ağızlarına.


En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar
sofradan. Bunun üzerine,"Şimdi..." demiş ermiş,
Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe. Yüzleri
aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen,ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa. "Buyrun" deyince her biri uzun boylu kaşığını
çorbaya daldırıp, sonra karşısındaki kardeşine uzatarak içmişler
çorbalarını. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan. İşte" demiş ermiş, "Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse o aç kalacaktır. Ve kim kardeşini düşünür de
doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır.
Kaynak: ReformTürk http://www.reformturk.com/ask-sevgi-ve-evlilik/31587-ermisin-%DFirine-sormuslar.html#post64080


Şüphesiz şunu da unutmayın. Hayat
pazarında alan değil, veren kazançlıdır her zaman.