Mahalle kavgasi

MAHALLE KAVGASI



KAHRAMANLAR:
Ahmet
Sinan
Veysel
Sıdıka (Ahmet’in annesi)
Nazife (Sinan’ın annesi)

(Sokakta çocuklar misket oynamaktadır.)
Ahmet: Hah! Vurdum vurdum; hepsi benim, hepsi benim!
Sinan: Hadi lan, değmedi!
Ahmet: Yalan mı söylüyorum lan, değdi işte!
Sinan: Yalan tabii, yanından geçti; Veysel, sen söyle değdi mi değmedi mi?
Veysel: Vallahi değer gibi oldu; ama değdi de diyemem değmedi de diyemem.
Sinan: Ne demek lan değdi gibi oldu! Ya değer ya değmez!
Veysel: Yahu ne bileyim işte, tam göremedim.
Sinan: Ben anlamam arkadaş, değmedi.
Ahmet: Oynamıyorum lan! Al Hepsini atıyorum! (Bütün misketleri atar, ağlayarak oradan gitmek ister, Sinan bırakmaz.)
Sinan: Var mı lan öyle ütüp ütüp gitmek? Daha oyun bitmedi. Benim çok zararım var!
Ahmet: Lan bıraksana kolumu! Anneaa, bıraksana kolumu lan!
(Sinan bir tokat atar, bir de Ahmet’in poposuna tekme atar.)
Sinan: Anneaa, ne vuruyon lan? Seni dövdüreceğim oliş!
Ahmet: Hadi lan! Dövdürecekmiş!
(Sesleri duyan Sıdıka sokağa gelir, çocukları ayırır, Sinan’ın kulağına yapışır.)
Sıdıka: Utanmıyor musun kendinden küçüğü dövmeye sen! Hu Nazife hanım Nazife hanım çık da gör oğlunun terbiyesizliğini!
Sinan: Bıraksana kulağımı ya! Anneeee!
(Sesleri duyan Nazife sokağa fırlar.)
Nazife: Aaaa! Hanım hanım kendine gel! Sen kimin kulağını çekiyorsun öyle?
Sıdıka: Sen ne diyorsun be kadın! Az daha senin oğlan benim çocuğu öldürecekti. Hem maşallah pabuç kadar da dili var.Ne biçim çocuk yetiştirmişsin!
Nazife: Ne demek ne biçim çocuk yetiştirmişsin! Sen kendi çocuğuna bak ayol!
Sıdıka: Aaa! Üstüme iyilik sağlık! Gördünüz mü suçlu biz olduk!
Nazife: Üstüne iyilik mi olur, sağlık mı olur; orasını sen daha iyi bilirsin artık.
Sıdıka: Bana bak, ne demek istiyorsun sen, terbiyesiz karı! Anasına bak çocuğunu al! Senin verdiğin terbiye ancak bu kadar olur!
Nazife: Ha hay! Sen kendine bak be! Bir kocaya sahip olmadın, oğluna mı sahip olacaksın!
(Bu arada çocuklar kol kola girip annelerini seyretmeye başlarlar.)
Nazife: Bırak lan o çocuğu gebertirim şimdi seni!
Sıdıka: Ulan dertlerin büyüğünden gidesice gevurun çocuğu, sen değil miydin az önce dayak yiyip bas bas bağıran? Bırak çabuk onu!
(Nazife çalımla sahneden ayrılır, peşinden Sıdıka çıkar.)
Ahmet: Ulan amma da cazgır anan var ha!
Sinan: Hadi lan, sanki senin annen daha farklı! Haydi oynayalım.
(Sinan Ahmet’in poposuna bir tekme atar, Ahmet de Sinan’ın poposuna.)
-SON-

alıntıdır