Keloğlan'ın Değirmeni

KELOĞLAN'IN DEĞİRMENİ
Kişiler
İki anlatıcı (bir kız, bir erkek) - Keloğlan
Ana - Değirmenci - Genç İki kadın - Beş adam - Üç keçi - İki inek - Bir eşek

1. Perde
(Arka plÃ¢nda bir köy evi ve çevresini gösteren bir resim. Köy evi kapısı ve penceresi açılacak şekilde mukavvadan yapılabilir. Ağaca bağlı bir eşek vardır. Ağaç kartondan yapılabilir. Keloğlan'ın anası pencereden bakar. Keloğlan önündeki dolu çuvalın ağzını bağlar ve diğer iki çuvalın üzerine oturur. Gün doğmadığını belirtmek için ışık biraz karartılır.)
(Ana eski bir elbise giymiştir. Başında eski bir tülbent vardır. Keloğlan'ın üstünde eski bir yelek, kuşak, şalvar ve ayağında çarık vardır. Eşek bir maske ve kuyrukla belirtilebilir. Anlatıcılar normal giyimlidir.)
Anlatıcı— Bir varmış, bir yokmuş :Evvel zaman içinde
Kalbur saman içinde
Pire berber iken
Deve tellÃ¢l iken
Ben dedemin beşiğini
Tıngır mıngır sallar iken
Yeşilin en güzel renk
Çocukların akıllı olduğu bir köyde
Çok zeki, çok kurnaz
Bir çocuk yaşarmış.
Kafasında bir tek tel saç yokmuş.
Bu yüzden ona Keloğlan derlermiş.
Keloğlan anasıyla birlikte
Küçük bir köy evinde yaşarmış.

(Anlatıcılar sahneden çekilir.)
(Keloğlan ayağa kalkar. Bir yandan .türkü söylemeye başlar, bir yandan da eşeğin yanına doğru yürür.) "Ben bir garip Keloğlanım..."
(Anası pencereden seslenir.)
Ana (bağırarak)—A benim kel oğlum, keleş oğlum!
Neredeyse gün doğacak.
Elini biraz çabuk tutsanaa!...
Keloğlan— Can anam, canım anam! Şu azığımı hazırla da çıkıvereyim yola.
Ana— Ne azığı Cıbır oğlan:!
Alacağın bir kuru ekmek değil mi? .
Keloğlan— Oooy... Canım anam!
Aşsız ekmeği nidem ki?
(Keloğlan çuvalın ikisini Karakaçan'ın sırtına yükler.
Karakaçan sendeler. Bağırmaya başlar.)
Eşek (Acı acı bağırır.)— Aii... Aiiü...
Keloğlan (gülerek)— Canım sen de iki çuval için mi acızlanırsın?
Bak birini de ben yükleneceğim sırtıma.
Koyulacağız değirmen yollarına.
Ehh... Bir günlük yol ama...
Yata kalka varırız nasıl olsa.
(Keloğlan çuvalı sırtına almaya çalışır. Kaldıramaz.Arka üstü düşer. Bu sırada kapıdan anası çıkar. Elinde bir çıkın vardır.)
Ana— A benim beceriksiz oğlum!
Dur da ben kaldırayım çuvalı sırtına.
(Ana çuvalı kaldırır, Keloğlan sırtına alır, iki büklüm olur.)
Keloğlan— Hay benim tatlı anam!
Beceriksiz dersin bana.
Çuval da pek ağırmış ama.
Ana— Al şu azığını da
Var git sağlıcakla.
Gün kavuşmadan gel haa...
(Keloğlan bir eliyle eşeğin yularından tutar. Sırtında çuval düşerler yollara. Keloğlan bir türkü tutturur ve perde kapanır.

2. Perde
(Fonda bir değirmen resmi yer alır. Köylü kılığında baş adam, iki kadın, bir de değirmenci vardır. Değirmencinin üstü başı un olmuştur. Sıra sıra çuvallar dizilidir. Köylüler çuvalların üzerinde oturur. Keloğlan eşeğiyle bitkin bir hÃ¢lde gelir, terini koluyla siler.)
Keloğlan— Amanii! Karakaçan, sen de görüyon mu benim gördüğümü? (Keloğlan kafasına birkaç defa vurur.) Vay başıma gelenler! Buradan değil akşama, yarın sabaha zor çıkarız. Anam meraklanmasa bari.
(Keloğlan.Karakaçan'/n sırtından çuvalları indirir. Bir köşeye koyar. Eşeğin boynuna bir yem torbası bağlar. Başını okşar. Köylülerin yanına gelir. Çuvalın üstüne oturur.)
Keloğlan— SelÃ¢münaleyküm!
Köylüler (Hep bir ağızdan)— Aleykümselam!
Keloğlan— Anlaşılan burada çok bekleyeceğiz.
Eh ne edecen?
1. Kadın— Hangi köydensin oğul?
Keloğlan— Şu karşı tepenin ardından... Keltepe Köyü'nden...
1. Kadın— Nasıl, bu yıl hasat eyi miydi bari?
Keloğlan— Ehh... Şükür Allah'a.
Giden yılki gibi değil ama...
2. Kadın— Kar yağdı, belki...
1. Kadın—Allah rızkımızı kesmedi ya!
1. Adam (yüksek sesle)— Daha ne kadar bekleyeceğiz de hele?
2. Adam (biraz sinirli)— Değirmenin- sesini işitiyoruz, ununu gördüğümüz yok.
Değirmenci (sinirli sinirli)— Hakkına razı olucan gardaşım, sıranı bekle.
3. Adam—Sen de ağırdan alıyon emme.
(Tam bu sırada sırtında çuvalla köylü bir genç gelir. Elindeki çuvalı en ön sıraya bırakır.)
Genç— Amcaal... Babam selÃ¢m söyledi. Şu çuvalları alıver. İşim biraz acele. . Değirmenci—Getir bakalım evlÃ¢t.
Köylüler (Hep bir ağızdan homurdanırlar.)— Hasbinallah! En son geldi, en öne geçiyo ya... Bu ne biçim iş! Allah, Allah! (Keloğlan ayağa kalkar. Gence doğru döner.)
Keloğlan (bağırarak)— Heyy... Delikanlı! Sen de herkes gibi sıraya girsene.
Genç (Sinirli sinirli bağırır.)— Sana n'oluyo ya!
Bura benim amcamın değirmeni.
Değirmenci (çıkışarak)— Sen de kim oluyon? O benim yeğenim. Sıraya girmesine ne gerek var?
Genç— öyle ya! Haddini bilecen de konuşacan.
(Keloğlan sinirlenir. "Ben size yapacağımı bilirim." Der gibi başını sallar ve çuvalın üstüne oturur. Genç, amcasıyla konuşur. Bu sırada Keloğlan, cebinden bir aba iğnesi çıkarır. O görmeden gencin çuvalına batırır.)
Keloğlan (gülerek)— Şimdi ne edeceksiniz bakalım? (Değirmenci çuvala doğru eğilir. Tam eline alır. Buğdaylar çuvalın içinden akmaya başlar.)
Değirmenci— Bunu sen yaptın değil mi Keloğlan? Kendini çok akıllı sanıyon zahir!
Keloğlan— Hıhh... Şu kel kafam ne kadar parlıyor görüyon mu? Ha işte aklım da o kadar fazla çalışıyor?
Değirmenci— Aklın var anladık da malın var mı?
Keloğlan—Uç keçim, iki ineğim, bir eşeğim, bir de tarlam var.
Değirmenci— Benim de bir şu değirmenim var.
Var mısın benimle palavra atma yarışına?
Buradakiler de şahit olsun.
Sen kazanırsan değirmenim senin olsun.
Ama ben kazanırsam her şeyini alırım haa!
Keloğlan (endişeli)— N'apalım, olan oldu bir kere. (Kendinden emin) Tamam varım. (Keloğlan köylülere doğru döner.) Siz de şahit olacaksınız emme.
Köylüler (hep bir ağızdan)— Şahidiz, haydi Keloğlan!
(Değirmenci hemen söze girer.)
Değirmenci— Giden sene buğday bol olmuş. Ben hiç duymadım.
Köylüler (şaşkın)— Sen nasıl duymazsın?
Değirmenci— Niye bu kadar şaşırıyorsunuz? Bir unutkanlık çökmüştü ki bana sormayın. Evden çıkarken gözlerimi takmayı unutuyordum hep.
(Köylüler bu palavrayı beğenmediklerini belli edercesine burun kıvırırlar.)
Keloğlan (Hemen atılır.)— Canım seninki de lÃ¢f mı yani. Geçen sene bir suç işledim. Sultan başımı kestirdi.
Anam başımı aldığı gibi hekime götürdü. Hekimler başımı pek iyi dikememişler. Arada sırada çıkarıyordum. Anam hastalandı. Ona bir tas çorba vereyim dedim. Başımı pencerenin önünde unutmuşum. Evin içinde ne başımı ne çorbayı bulabildim. HÃ¢limize acıyan rahmetli babam mezarından kalkıp anama hizmet etti.
(Köylüler gülüşürler. Değirmenci bu işe çok bozulur. Belli etmemeye çalışır.)
Değirmenci— Ben avlanmayı pek severim.
Bundan iki sene önce ördek avına çıkmıştım.
O kadar çok avlamışım ki kemiklerinden kendime saray yaptım. (Köylüler gülüşürler.)
Keloğlan (Hemen atılır.)— Canım seninki de pek küçükmüş.
Benim dedemin öyle çok tavuğu var ki...
Tavukların yumurtalarını kaynatıp altı ay içinde Çin Seddi'ni yaptırdı. (Köylüler şaşırır, gülmeye başlarlar.)
(Değirmenci hemen söze girer.)
Değirmenci— Bundan yıllar önce oduncuydum.
O sene o kadar ağaç kesmişim ki...
Yaptığım merdivenle gökyüzüne tırmandım.
Yıldızları topladım getirdim, evimi aydınlık yapsın diye.
(Köylüler bu palavrayı beğenirler. Birbirlerine bakarlar.)
Köylüler (mırıldanarak)— Bu palavraların sonu gelmeyecek galiba.
(5. Adam ayağa kalkar.)
5. Adam— Keloğlan seni bekliyoruz. Artık bu son palavra olsun emi?
Keloğlan (heyecanlı)— Durun ağalar... Hanımlar! Az soluklanayım. (Keloğlan biraz durur. Düşünür gibi havaya bakar. Sonra birden söze başlar.)
Keloğlan— Siz de bilirsiniz, bundan üç sene önce hiç yağmur yağmamıştı ya...
Gelen giden kapımda...
Herkes kuraklıktan şikÃ¢yetçi.
Ben de yağmur yağdırmaya karar verdim.
Benim odanın halısını aldığım gibi gökyüzüne çıktım.
Bir de ne.göreyim!
Bulutlar tembel tembel yatıyor.
Bir güzel dövdüm hepsini.
Ağlamaya başladılar.
O kadar gözyaşı döktüler ki dünyadaki göller oluştu.
(Köylüler gülüşürler. 4. Adam ayağa kalkar.)
4. Adam— Güleriz çok iyi de...
Pekii... Bu yarışmanın galibi kim olacak ki?
Köylüler (hep bir ağızdan)— Tabi ki Keloğlan!
(Keloğlan çok sevinir. Gülerek köylülere bakar.)
Keloğlan— Sağ olun Ağalar... Hanımlar!
(Değirmenci kafasını iki elinin arasına alır. Şaşkın bir şekilde ağır ağır sahneden çıkar. Keloğlan, değirmencinin arkasından seslenir.)
Keloğlan (yüksek sesle)—Yaa... Değirmenci kardeş!
Hakkımızı yemeseydin
Malından olmazdın böyle.
(Keloğlan köylülere döner.)
Keloğlan—Sırayla getirin çuvalları, öğütelim buğdayları.
(Köylüler sırayla çuvalları getirirler. Buğdayları öğüten Keloğlan'a, yardımlarına karşılık olarak birer altın verirler.)
Köylüler— Allah senden razı olsun Keloğlan!
Keloğlan—Sizden de razı olsun.
(Perde kapanır.)