Dün gibi...

O'nun vedalarina icim aciyor...sessizce kabullenememenin agirligi
bileklerime bicak gibi keskin yaralar acarken, akan her damla icimde
sessizce dagilip gidiyor da O bilmiyor. Nedensizlik ve duygusuzluk sanir
yar, sanir da yanilir bilemez. Ulasilmasi zormus gibi gorunen ama aslinda
bir nefes kadar yakin olan aska bicak darbeleriyle nasil kosarak geldigimi
gormez de veda eder.
Son nerde,hayatimda ilk kez sinirlarimi indirdigimi, ilk kez birine... tum
safligi ve ben olanlarla biz diyebildigimi gormez mi..? Kacis demek cogu
zaman yada bir "geelllll" le degisen, ya da "kal"la guncellesen ve her daim
bir mavilik gibi ozgurlugu soluyan iki ruhu, iste o sonsuz askin pesinden
gitmelerle gelislerimi gormez mi O'na...

Bir gun bir cocuk gibi kosarak simsIki sarildigim ve yine bir cocuk gibi
hickirarak agladigim ve o cocuga simsIki sarilan bir cift kol, o yaslari
silen ellerinle anlamadinmi sevgili nasil izin verdim sarilmasina nasil izin
verdi bu deli, gururlu kiz gozyaslarini silmene ve hatta gormene...oysa bu
gelisler bir tek sanaydi.
Daha cok sahip olmak, daha cok sevmek coskusuydu beni korkutan sendeki. Her
bakisinda ve her bakis ani gitmelerimdeki "biraz daha kal" di beni
korkutan.Kalbimi vermistim sana ben, ruhumu, degismistim oysa senle. Zaten
senindim ben, simdi oldugu gibi, hic birsey degismemisti ki.
Ne kadar uzak olsak da o kadar yakindik ki, senin ne kadar yakininda olsam
da sen o kadar yukari tasidin ki beni, o kadar mukemmel bir yere hapsettin
ki beni, buydu sevgili seni bitiren iste.

Yarin yine biz olacagiz, ve sen gozlerime bakarken yine "biraz daha kal"
demeyeceksin. Cunku bu sefer gitmeyecegim. Hep beni saracak bir cift kol ve
hep bir el olucak bu cocugun gozyaslarini silmek icin ve o cocuk hep
sana,bir tek sana kosacak.

Artik yorulma sevgili, veda etmene de izin vermeyecegim, sorularin olmayacak
kafanda ve ben sana kosacagim sadece. Seviyorum seni dun gibi...