Hayatta Ben En çok Babami Sevdim

HAYATTA BEN EN ÇOK BABAMI SEVDİM
>
>Hayatta ben en çok babamı sevdim,
>Karaçalılar gibi yerdenbitme bir çocuk
>Çarpı bacaklarıyla - -ha düştü ha düşecek- -
> Nasıl koşarsa ardından bir devin,
> O çapkın babamı ben öyle sevdim.
>
>Bilmezdi ki oturduğumuz semti,
>Geldi mi de gidici- - hep, hepp acele işi!- -
>Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi.
> Atlastan bakardım nereye gitti,
> Öyle öyle ezber ettim gurbeti.
>
>Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
>40'ı geçerse ateş, çağ'rırlar İstanbul'a,
>Bir helalleşmek ister elbet, diğ'mi, oğluyla!
> Tifoyken başardım bu aşk oy'ununu,
> Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.
>
>En son teftişine çıkana değin
>Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
>Daha başka tür aşklar; geniş sevdalar için
> Açıldı nefesim, fikrim, canevim.
> Hayatta ben en çok babamı sevdim.
> Can YÜCEL