Geceler Şiir Oldu

Karanlığa teslim olmuş gözlerim..
Yine yalnızım..

Sevmek seni,
hastalıklı bir ağıt.
Katrana bulanmış bir sarmaşık,
dolanıyor bacaklarıma..
Ağır geliyor düşlerim,
içimdeki küçük kıza,
kaçamıyor, ne kadar istesede,
arkasına bakmadan,
uzaklara...

Yaşamın,
en büyük çelişkilerinin pençesinde,
gelişti bu aşk...
Senin uzaklıkların,benim yakınlıklarım olmuş,
seni aramak varmış, zamanın bir yerinde,
yarınsız kalmak varmış,
çıkmaz sokaklarda,
öylece çaresiz...

Her yeni gece,
yokluğunu farklı hissettiriyor bana,
direniş şarkıları yazıyorumda,
duymuyorsun...
Hüzünlerime hep içerlersinde,
yinede gelmiyorsun...

Gece,
yine kendime kaldığım,
onlarca geceden bir gece..
Bir ses bir nefes beklemek senden,
sağır duvarlarda,senin dalga dalga,
hayalin...

Her gece,
geliyorsun aslında.
Düşsel bir yaşama döndü bu aşk.

En karanlık yerinde,hayallerimin,
yeniden doğuruyorsun,
umudumu..
Adın, dudaklarımdan kalbime akan, bir nefes,
Siluetin siliyor,yalnızlığımın,
küskün rengini..
Görülmemiş güzellikte gülümsüyorsun...
Basıyorsun bağrına,
sanki özlermiş gibi beni...

Sonra..
Tüm çıplaklığı ile karabasanlarını çarpıyor,
yüzüme boş duvarlar,
yıldızlarım kayıp düşüyor,
yere bin parça..
Kirpiklerimde,
dumanlanmış yağmurlar..
Son mumumda sönüyor..
Dondurucu buz gibi bir sensizlik,
kaplıyor dört bir yanı.
Yalnızlığımı alıyorum koynuma..
Sensizliği ısıtamıyor..

o kadar yoksun ki..

Geceler şiir oldu...
Şiirler karanlık doldu...
Geceler parçam oldu..
Karanlık şiirler,
beni bana anlatır oldu...