Atom

ATOM


Atom yapısının en basit gösterimi, Bohr atom modeli olarak bilinir. Bu modele göre ortada atomun pozitif yüklü çekirdeği ve çekirdek etrafında da “orbital” adı verilen yörüngelerde dolaşan negatif yüklü elektronlar bulunur. Atom çekirdeği, esas olarak proton ve nötronlardan oluşur ve atomun toplam büyüklüğünün ancak on, hatta yüz binde biri kadardır. Öyle ki, atom çekirdeğini bir bilye olarak düşünürsek, atomun büyüklüğü bir futbol stadına eşdeğer kabul edilebilir. Geriye kalan olağanüstü hacmi dolduran elektronlarsa yalnızca orbitaller üzerindedir ve her bir orbitalin, “kuantum düzeyi” adı verilen enerji değeri bulunur. Bu enerji düzeyleri K, L, M, N, O, P, Q, vs. şeklinde gösterilir. Bu düzeylerin her birinde, ancak belirli sayıda elektron bulunabilir.

Atom çekirdeğine en yakın olan K düzeyi, en düşük enerji değerine sahiptir. Buna göre, en yüksek enerjili elektronlar da, atomun en dış kısmında bulunanlardır (valans elektronları). Atomda en aktif olan ve kimyasal tepkimelerin büyük ölçüde gerçekleştiği yer de burasıdır. En dıştaki elektronların atomdan uzaklaşması ya da bu yörüngeye başka bir elektron eklenmesi sonucunda “iyonlar” oluşur. Elektron kaybeden atom pozitif, elektron alan atomsa negatif yüklü bir iyon haline gelir.

Elektronlar, çekirdek etrafında 2.18 x 108 cm hızla dönerler. Bu yapı güneş sistemindeki gezegenlere benzetilse de, aslında temelde büyük bir fark vardır: Güneş sistemi kütle çekim kuvveti, atom sistemiyse elektrostatik kuvvetler üzerine kuruludur.

Elektronların atom çekirdeği etrafında bulunma olasılığının en yüksek olduğu ve %90 oranında takip ettiği yörüngelere “orbital” adı verilir. Kuantum sırasına göre bu yörüngeler s, p, d ve f orbitalleri olarak adlandırılır. Periyodik tabloda, her periyoda yeni bir elektron yörüngesi eklenir.

s Orbitali: Uzaydaki yük dağılımı simetrik ve küreseldir. Elektronun her noktada bulunma olasılığı eşittir. Bu orbitalde en fazla 2 elektron bulunabilir.

p Orbitali: Ağız kısımları birbirine bakan, aynı merkezde şişirilmiş 2 balona benzetilir. Birbirini dik kesen x, y ve z eksenlerini içeren 3’lü bir alt yapı gösterir. Bunların her birinde 2’şer elektron olmak üzere, p orbitalinde de en fazla 6 elektron bulunabilir.

d Orbitali: Ağız kısımları birbirine bakan, aynı merkezde şişirilmiş 4 balona benzetilir. Bir önceki orbital yapısından biraz daha karmaşıktır. Sahip olduğu 5 ayrı alt düzenlemenin her birinde 2’şer elektron olacak şekilde, en fazla 10 elektron bulunabilir.

f Orbitali: Uzayda farklı yönlerde dağılmış 7 alt yapıya sahiptir ve yük dağılımı oldukça karışıktır. Tüm alt orbitallerinde 2’şer elektron olmak üzere, en fazla 14 elektron bulunabilir.

Bu noktada, enerji düzeyleri ve orbitalleri birbirine karıştırmamak gerekir. Çünkü 1 numaralı enerji düzeyi yalnızca s orbitalini içerirken, 2 numaralı enerji düzeyi hem s ve de p orbitallerini içerir. Buna göre de, her enerji düzeyinin içerdiği alt düzeyler ve bunlarda bulunabilecek olan maksimum elektron sayıları, aşağıdaki gibidir:

Elektronların, her orbitalin alt yapılarında dizilimi, belirli bir kurala göre gerçekleşir. “Hund kuralı” olarak adlandırılan bu sisteme göre:
Elektronlar öncelikle 3 adet p orbitalinin her birine birer tane olmak üzere yerleşir. Daha sonra çiftler halinde yerleşmeye başlarlar. Çift halde yerleşen elektronlar da, Pauli prensibine göre, zıt yönlerde dizilim gösterirler.

Ancak elektronların dizilimlerinde, genel kuralların dışında olan bazı durumlar da vardır. Aufbau prensibine göre:
Elektronlar, yörüngeleri içten dışa doğru doldurur. Önce n=1, sonra n=2; önce s orbitali, sonra p orbitali.
Ancak, genel kuralların dışında olan bazı durumlar da vardır.

Oktet kuralı:
Atomlar, son elektron yörüngeleri doluyken ya da boşken, en kararlı yapıdadır.
Hidrojen (H) ve Helyum (He) dışında, dolu bir elektron yörüngesi 8 elektron taşır (soygazlara benzeme eğilimi)
Atomlar en dış yörüngelerini tamamen doldurmak ya da boşaltmak amacıyla elektron alışverişi ya da paylaşımı yaparlar.
Atomların en dış yörüngelerinde elektron alış ya da verişleri, en kolay olan hangisiyse ona göre gerçekleşir. (NaCl örneği)

ELEMENT


Bildiğimiz anlamdaki element tanımını, ilk kez Robert Boyle yaptı. Bu tanıma göre, eğer bir madde daha basit maddelere parçalanamıyorsa ve daha basit maddelerden meydana gelemiyorsa, element adını alıyor.

Her element için, elektron, proton ve nötron sayıları farklıdır. Bazı durumlarda, tek bir elementin değişik sayıda nötron taşıyan (dolayısıyla da ağırlığı farklı olan) birden fazla haline rastlanabilir. Örneğin, 6 proton taşıyan karbon atomu, 12, 13 ya da 14 nötron taşıyan iki farklı formda bulunabilir. Böyle atomlara, “izotop” adı verilir. İzotopların kimyasal özellikleri farklıdır. Bu nedenle, elementler için, “proton sayısı aynı olan atomlardır” tanımını yapmak daha doğrudur.

Doğadaki elementlerin çoğu, izotoplarının karışımı halinde bulunur. Bu nedenle de, element ağırlıkları ondalıklı sayılardır. Bu sayı, bir elementin tüm izotoplarının ağırlıklarının bir ortalamasıdır.

Bir element atomu içindeki protonların sayısı, o elementin atom numarasını verir. Elementin proton sayısı, elementin sahip olduğu elektronların sayısına da eşittir.

Periyodik tabloda her periyoda (yatay sırada), elektron dizilimine yeni bir yörünge eklenir. Periyodik tablodaki gruplar (dikey sütunlar) da, valans elektronlarının sayısı hakkında bilgi verir. Buna göre, bir elementin periyodik tablodaki yeri, elektron dizilimini tahmin etmemizi sağlar.

Periyodik tabloda, elementlerin dizilimine göre belirli kurallar gösteren diğer özellikler şöyledir:
- Bir grupta aşağıya doğru indikçe, yeni bir yörünge eklenmesi nedeniyle atom çapı artar.
- Bir periyoda sağa doğru gidildikçe, proton sayısı artar. Sayıca artan protonlar daha büyük bir çekim kuvveti oluşturduğu için, atomun boyutu da aynı periyoda sağa doğru gittikçe küçülür.
- İlk iyonlaşma enerjisi (nötr bir atomdan ilk elektronu koparmak için gerekli enerji), periyodik tabloda yukarıya ve sağa doğru artar.
- Elektron ilgisi (ve atom bir elektron kazandığında bırakılan enerji), yukarıya ve sağa doğru artar.
- Elektronegatiflik (elektron alma eğilimi), yukarıya ve sağa doğru artar.
- Bu nedenle, metaller daha çok elektron vermeye, ametallerse elektron almaya eğilimlidir.