Gönül bahçeleri ve SEVGİ

Gönül bahçeleri ve SEVGİBir gün bir şarkı tutturmuşum, "Bugün yine gönlümün bahçesinde oturdum" diye söyleyip duruyorum. Tabiî siz de biliyorsunuz, şarkının sözlerinin yanlış olduğunu. Ablam da ikâz etti "Gönlümün bahçesinde oturdum değil, gezindim" olacak diye. Ben de şakayla, "İyi de o benim gönlümün bahçesi. İster oturur, ister gezinirim!" deyince, biraz düşünen ablam, "E Tabiî doğru ya, senin gönlüne ben karışamam. İyi, otur otur!" diye lâfını geri aldı.

Evet, gönül bahçeleri herkesin hususî âleminin gizli bir beldesidir. Kimse kimsenin iç âlemini bilemeyeceği gibi, müdahele de edemez. O, onun kendi iklimlerinin, yine kendi ruh alemine açılan penceresidir. Orada başka bir kimlikle, benlikle yaşayabilir. İnanılmaz mutluluklar yaşayabildiği gibi, yoğun karanlıklara da düşebilir. Hayaller, umutlar, idealler orada sünbüllenir, kişinin ruh ve his dünyasına ışık tutarlar. İnsanın manevi alemlerindeki renk cümbüşleri ve cilvelenişler, ancak iman ile güzelleşir. Gerçekten gönül bahçelerindeki iklimler, iman ile bir başka ılımandır. Sevgi, sabır, güzellik ve bahar doludur. Düşünmek de gönül bahçelerine renk ve ahenk katan bir başka husus. Düşünmek, insana mahsus. Geçmiş ve geleceğin ortasında, bir anlık bir hazır zaman parçasına hapsolmuş insana, iki kanat takan ve onu dünyaların alabildiğince genişleten düşünmek, bir nimet insan için. Gerçi bazen geçmişten üzüntü ve elem, gelecekten korku ve üzüntü duysa dahi, iman gibi harika bir nimete mazhar olan insan, bu iksiri tam tatbik ettiğinde bir kuş hiffetinde, bir gül letâfetinde eşsiz bir dünyaya sahip oluveriyor.

Her insanın bu âlemden, kendi hususî âlemlerinin rengi ile boyanmış manevi âlemi, bu iman iksirinin emsalsiz tesiri ile, bir cennet sûretine bürünüyor. Elemler ve korkular, endişe ve üzüntüler bir yana, onun manevi alemleri, Rabbine sığınmışlığın eşsiz huzuru ile dopdolu, sanki bahar iklimleri yaşıyor.

Misafir bir yolcu olan insanın, en büyük endişesi ölüm. Ölüm, iman ile, ebediyete açılan geniş pencerenin ardında, bir terhis tezkeresi oluveriyor. Bırakmaktan, ayrılmaktan korktuğu bütün güzellikler, bütün sevilenlerin, ebedî bir âlemde, hiç ayrılmamacasına, eşsiz saadetlerle birlikte kendisine yeniden verileceği sevinci, ölüm korkusunu hiçe indiriyor. Bütün korku ve endişeler, iman nazarı ile bakınca hiç derecesine iniyor.

Düşünmek iman ile güzel. İman ile renkli ve ferahlı; sevinç ve sürûr getiriyor. Düşünmek, daha da çok düşünmek, imanın sırrına ermiş biri için daha da büyük saadet. "Çok düşünürsem, düşünce girdabında boğulabilirim." korkusu ondan uzak. Âlemin sırları, imanlı bir düşünce süzgecinden geçip, bir bir kalbe damlayıp çözüldükçe, marifetullah ve muhabbetullah nurlarına dönüşüp, ruha en derin lezzetleri içiriyor. Düşünmek, iman ile bir başka nimet olup çıkıyor.

Âlem çözülüyor, sen çözülüyorsun. Bazen kendini, bazen âlemi okuyorsun. Okudukça Rabbine hayran oluyorsun. İşte insanın en güzel meyvesi, bu hayranlık hissidir. Öyle derin bir hayranlık ki, tümüyle seni sarar, ama ifade edemezsin. Sonra, o hayranlık tamamen sevgiye dönüşür. Bir sevgi ki, kâinatı belki sonsuzlukları kuşatmış, ama küçücük bir kalbe sığıyor. O küçücük kalbinle, Rabbini öylesine seviyorsun. Sen seversin de, O sevmez mi? Bunu hissediyorsan, "Mutluluk nedir?" diye sormayacağınızı zannederim.

Mutluluk, işte bu dereceye yükselmiş bir sevgidir.