Her dem yeniden

Yinelenmek, yenilenmek yine ve yeniden Onun yolunda kırılan kalemlerde yüreği henüz kemale ermeyenlerle tefanî yamaçlarında…

Mukadderatı paylaşma heyecanı taşıyan ümit kaynağı, yürek serencamında davaları hara tutulan genç nesil... Nurlu yüzlerine baktığımızda farklı simalarla sizi ümit deryalarına atan ve bu tüketim cenderesinden hakikatin değerlerini tutup çıkaran, cesaret, sebat, samimiyet, iman vasıflarına yakınlığınızın olduğunu hatırlatan, bu kelimelerin derunî manalarını bünyelerinde barındırıp özümseyen ve kardeşliklerinde fânî olan uhuvvet timsalleri...

Adını koymakta zorlandığımız, yüreğimizi işgal etmelerine izin verdiğimiz ve ayrı geçirdiğimiz beş dakikadan canımızın yandığını hissettiğimiz, kahramanlar… Bir ekmeği bölüşmenin, bir endişeyi, bir ümidi, bizi coşkuya boğan bir sevinci paylaşmanın sonsuz coşkusunu hissettiğimiz sayısı az, nadide, güzide insanlarla karşılaşmak hayatın bir kıyısında... Ya da, materyalizme kurban giden gönüllere rağmen şu toplumda onların var olduğunu bilmek... Kalmak zorundalığımızın ardında ayrılık, ölüm olur kardeşimizden sonra. Menfaat ve maddenin gönüllere hakimiyet kurduğu bir demde aynı kitaptan, aynı duyguları hissederek aynı amaçla yürürüz, hiçbir ayrılığı sokmadan aramıza, tüm düzene inatla! Akrabalıktan, aşktan daha derin, daha yakın, daha samimi, daha içten bir yakınlık duygusu kaplar ruhumuzu ‘tefanî’ deriz ya da muhabbetun fillâh yamaçlarında kendini kardeşinde yok sayma...

Bu muhabbet, uhuvvet, metanetle istikamet ölesi ve öylesi bir duygudur ki, hep güzel kılar hissedenleri. Masivaya gönlü kapatan ve ubudiyet vazifelerini en zor zamanda hiç zorlanmadan taşıyıp Allah’ın rızasına nail olabilen ve gönlü dâr-ı dünyaya küsen, tüm meyilleri kemalâta yönelen, pürsevda bir kardeşliğe adanan ömrün güzide insanlarıyla hayatımızın an’ı seyyalesinde bize tebessüm etmeleri ne büyük sürur vesilesidir... Ne zaman adları dilinize düşse, yüreğiniz titrer. Akkora döner duygular her birinizin gideceğini fark edince. Yer değiştirmek vardır ya psikolojide, daha orjinal adı ‘empati.’ Kendimizden kardeşimize doğru hareket, yani o olmak kuvve-i hafıza çekirdeğinde. Bu uhuvvet tepelerinde işte kardeşinde fânî olmak denir ‘empatiye.’

Mükâfatta, ücrette, semerede onu öne sürmek kendinden vazgeçercesine ve fiilde hizmette öne sürmek kardeşini kendinden geçercesine. İman hakikatlerinin âb-ı iksirlerini kana kana içerken aynı kalple, aynı gözle dostluğun hakikatini görmek, Hak yoluna adanmış olmanın huzurunu tattırır hakikatçe. Hani Kâinat-ı zîşanın buyurduğu gibi “Onlar aralarında akrabalık bağları ve alışveriş münasebeti bulunmadığı hâlde Allah’a yemin ederim ki onların yüzleri nurlu ve nur üzerindedirler” dediği gibi bu müjdeye nail olmanın şerefiyle Hâlık-ı Zülcelâlin şu müjdesinde de yer almak nasip olur gönlüne muhabbet düşen kardeşlerimize: “Yalnız benim rızam ve büyüklüğüm için birbirini sevenler nerede? Arşımın gölgesinden başka bir gölgenin bulunmadığı o günde, ben onları gölgem, himayem altına alırım” buyuruyor ve sevindiriyor Rıza-yı İlâhi için birbirini seven bu gönülleri...

Nasıl bir duygudur Onu bize kazandıran, bizi Ona ulaştıran yürekleri hissetmek yüreğinin yamacında?..