Affetmek...

AFFETMEK...

Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur: -"Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?" Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. -"O zaman, bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin" Öğrenciler bunu da yaparlar. -"simdi yarın ki, ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beser kilo patates getireceksiniz!" Öğrenciler, bu isten pek bir şey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır.

Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine söyle der öğretmen: -"simdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun." Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beser tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine "Peki simdi ne olacak?" der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:

-"Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınızda olacaklar." Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar: -"Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor." -"Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık." -"Hem sıkıldık, hem yorulduk?"

Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine su dersi verir: -"Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkûm ediyoruz. Affetmeyi karsımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, hâlbuki affetmek en basta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.

teşekkürler

GUZEL bı yazıydı soleıl..ınsan bazen affedemıyo işte açılan yaralar buyuk olunca...