Cemre Düsmesi

Cemre Düşmesi
Cemrenin sözcük anlamı "kor halindeki ateş"tir. İlkbahar başlamadan önce birer hafta aralıklarla havaya, suya ve toprağa düştüğüne ve bunların peşpeşe ısındığına inanılırdı. Eskiler 365 günlük yılı "Kasım" ve "Hızır" günleri olarak ikiye ayırmışlardı. Kasım 179, Hızır ise 186 gündü. 8 Kasım'da başlayıp 6 Mayıs'a kadar olan süreye "Kış devresi" denirdi. 6 Mayıs'ta ise "Hıdırellez" olarak adlandırılan yaz devresi, yani Hızır günleri başlardı.
Kasımın 46'ünde(21 aralıkta) kırk gün anlamına gelen "Erbain"(zemherir=karakış), 86'ünde de (31 ocakta) elli gün anlamına gelen "Hamsin" başlardı. Böylece yılın en soğuk zamanları olan doksan günlük süre geçmiş olurdu. Kasımın başından itibaren yüz gün geçtikten sonra, halk zorlu kış günlerinin atlatıldığına inanırdı. Bunu da şu özdeyişle dile getirirdi:
"Geldik yüze, çıktık düze".
Kasımın 105'inde (19-20 Şubat) birinci cemrenin havaya, 112'sinde (26-27 Şubat) ikincisinin suya, 119'unda da (5-6 Mart) üçüncüsünün toprağa düştüğü kabul edilir ve yedişer günlük aralıklarla da havanın, suyun, toprağın ısındığına inanılırdı.
Meteorolojik olarak ısınma; sırasıyla toprak, hava, su biçimindedir. Cemreler arasında sıcaklıkta düzenli artışlar yaşanmayabilir, bu doğal bir olaydır. Onun asıl önemi folklorik bir inanış olması ve kültürel bir değer taşımasıdır.
Nitekim cemre kavramı Türk dünyasının kültürel yaşamında önemli bir yer tutmuş ve edebiyatına da sıkça konu olmuştur. Örneğin, divan şairlerinin cemre zamanları, önemli kişiler için yazdıkları övgü şiirlerine "Cemreviye" denilmesi bunun bir göstergesidir.