SUNU..

"Çoğunlukla herkes sevdiğini öldürmez mi?
Bunu bazıları bıçakla bazıları tabancayla yapmaz mı?
Kimide kötü bir sözle öldürür sevdiğini..
Herkes sevdiğini öldürür...Bu böylece biline.."


Ben senden sonra...
Yok...
Yok...
Aslında yazacağım hiçbir kelime yeterli olmayacak ardında bıraktığın enkazı anlatmaya...
Ayrı ayrı yok olmak yerine birlikte var olmayı deneyebiliriz değil mi?
Eğer içindeki ses hala benim adımı söylüyorsa sana inatla..Hayatında bir ilki yap..
SUS...
VE...
BENİ DİNLE...

Evet.. ben senden sonra sığamadım sokaklarına ANKARA''NIN..Sokaklar dar geldi..İkimizin diye adlandırdığım bu şehrin sokaklarında gülemedim bir daha..Yürüyemedim Sakarya''da..Arkamı dönsem görüverecekmişim gibi seni..Ne o çok sevdiğim yağmur rahatlattı beni..nede esen rüzgar..Kendimi taşıyamayacak kadar çok büyüdüm..bir o kadarda kaybolacak kadar küçüldüm..En çok adını dilime yasak eden dostlar üzüldü halime..Geçer dediler..unutursun dediler..ama ben hiçbirini duymadım..Gözyaşlarımdan etrafı göremeyecek hale geldiğimde gözbebeklerime asılı kalan o metro istasyonundaki dönüp arkanı bana baktığın halin geldi gözlerimin önüne..Kahroldum...

CANISI..ilk görüşte aşk’tın, daha ilk celsesinde imkânsızlığa dönüşen!
Hep senden sözediyordum gerekli gereksiz herkese..Durmadan sana şiirler yazdım..yazılar yazdım..belki okudun belkide okumadın..ama hiç yoktan hissettirmişimdir...boş kağıtlara..duvarlara..senin o çok sevdiğin gecelere anlattım ben seni..Yalnız kalmak istedim..kalabalığın arasında kaybolmak..ikiside yetmedi..Geçmişi düşündüm..seni beklediğim soğuk Ankara gecelerindeki 3-5 nöbetlerimi..Neredeyse dakika dakika seninle yaşanan herşeyi yeni baştan yaşadım..kötü olanları atlayarak..Dur..yanlış anlama..Seninle herşey güzeldi..Zaten sırf sen varsın diye çoğu şey güzeldi..O kötülükleri ben kendim yarattım..mucidi benim bu zehr aşkın..ben yaşattım..ben mahvettim..
Biliyormusun..Biri bana içimdeki acıyı..İçimdeki seni söküp atabileceğimi söylese...bunun aslında mümkün olduğunu anlatsa..neredeyse korkup kaçacaktım..
Aslında kurtulmak istediğim halde..o acıyı yaşamak için direndim..Acısıda mutluluğuda senden bir parçaydı..ve yaşadım..Herkesi sana benzetip..kimseyi senin yerine koyamadım..Tabir-i caizse YERİNE KİMSELERİ SEVEMEDİM...

Hiçbirşey avutmadı beni..ne içtiğim sigara..nede alkol..Bir kaç saat sızmamı sağlamaktan başka hiçbir işe yaramadı..Senin bizim diye..ikimizin diye adlandırdığın şarkıları dinledim ardarda..Ve senin hiç yara almadığın o şarkılarda ben kimbilir kaç kez vuruldum..Uyumak zor..uyanmak ise alışılmışın dışında kolay oldu..Sabahları iple çektim..bazende hiç güneş doğmasa dedim..Ne geceler rahatlattı beni nede gündüzler..ölmeyi isteyip..ÖLEMEDİM...
Gerçek olmasını istediğim rüyalar gördüm..senle dolu olan..Sıçrayarak uyandığımda senin adını söylediğimi farkettim...Telefonumun çalmasını bekledim..aramayacağını bile bile..her çaldığında sen sanarak koştum..hiç aramadın.. Şimdi gitmek adına yan yana gelmiş harflerini hangi işportacıdan aldığının hesabını bile soramayan, lal olmuş bir yürekle çıktım karşına. Biliyorsun bir gülüşüne kurban ederdim kendimi ve giderdim. Ama şimdi bak yüzüme ve söyle “beni kime kurban ettin ey yaarrr…”
Kaynak: ReformTürk http://www.reformturk.com/kendi-siirleriniz/26802-sanadir-kirginligim.html#post51449

Ne kadar ilginç değil mi sana göre benim yaşayamayacağım şeyler bunlar..Senin düşüncene göre ben seni sevmemiştim ki..seni aptal yerine koydum sandın..ben bu bilgisayar soylu sanal aşkların hiç içinde olmadım..ümmiyim ben..ilk defa sana tutuldum..sende gerçektin zaten hiç sanal olmadın ki..Nedense aşkın kitabını yazan ben sana bunu bir türlü anlatamadım..ne sözlerimi dinledin..ne yazdıklarımı..Benim aracılığımla tanıdığın ne yüreği nede aklı müsait olmayan bir takım soysuzların bu muhteşem sevgi üzerinde tepinmelerini sağladın..Benim kitabımda seni sevmenin gizi yiğitlikle..mertlikle..kavgalara zıpkın duruşlarla anlatılır..''gelecek günler için gökten ayet inmedi bize..onu biz kendimiz vaadettik kendi kendimize..'' diyecek kadar...
Seni esmer kafanın alamayacağı kadar bir sevgiyle soludum bunca zamandır..Her insanın bir cenneti vardır bir cehenneminin olduğunca..sen benim hem cennetim..hem cehennemim oldun.. Bir “piçkurusu” saklanıyor hala her taşın altında..
İsabetsiz atılmış kurşunların izleri duruyor kayalarda
Namlulara küsmüş mermiler... adını verdim bu şehre,
"Bedom" diye çağırıyorum bütün güvercinleri senin gözlerinle, senin parmaklarından yön buluyor ömrümün bütün kuşları caddeleri senin renginle boyuyorum şafak vakti bir baştan bir başa..

Yüreğindeki türküleri acılara..ayrılıklara beleme artık..Seni sevmelerin sıfır noktalarında gönlümün zulasında ilk günkü gibi aşksın hala..İnadına esmer..inadına muhteşem ve anlatılması zor...


(28.09.2006)

Elif Eylül AYBAŞOĞLU
(22.06.2007)