Bir Kadını Ağlatmak (aglatan varsa mutlaka okusun)

Aziz Nesin’nin bir şiirini okudum dün gece. Nasıl da güzel tahlil etmiş kadınları üstat. İtiraf etmeliyim ki ; bu şiiri her okuyuşumda kendimi buluyorum.Kadınların ağlamasını zayıflık olarak gören herkesin bu şiiri okuduktan sonra bir kere daha düşünmesini tavsiye ediyorum.

Kadınlar her şeye ağlayabilir.Bir şarkıya,bir filme…”Ama kadını yürekten ağlatmak zordur. Eğer bir kadın yürekten ağlıyorsa, ağlatan onun yüreğine ulaşmış demektir.”
Kadını ağlatan erkek,kıymet bilmemiş olacak ki ; koca bir yumruk gelir oturur boğazına kadının. Yutkunamaz, nefes alamaz; çünkü o koca yumruk acıtır kadını.
Çoğu kadın “ağlamayacağım” demiştir içinden.Ancak engel olamamıştır.Yine ağlamıştır , hem de çok ağlamıştır.
Aziz Nesin’nin de dediği gibi kadın gidene ağlamaz.Ağladığı şey kalbine verilen hasar yüzünden duyduğu acıdır. “Ama her damla, daha çok kadın yapar kadınları. Her damla bir derstir çünkü.”
Zaman geçtikçe kadınlar insanlara değil,kendilerine sarılmaya öğrenirler.en yakın dostları kendileridir.
“Çok ağlayan kadınlar, bir çok şeyden vazgeçen kadınlardır aslında. Her damla olgunlaştırır kadınları evet ama olgunlaştıkça o safça inandıkları aşk gerçeği onların gözünde küçülür. Küçüldükçe değerini yitirir ve işte o zaman kendilerine sarılıp, yeni bir kadın yaratırlar kendilerinden.”
Kariye peşinde olan o kadar çok kadın var ki günümüzde.Güçlü, yenilmez, mağrur ve aşka inanmayan... Bu kadınların yüreğinden o kadar çok parça koparıldı ki,o kadar çok ağladılar ki.Ve sonunda kendilerine sarılmayı öğrendiler.

“Çünkü biliyorlar ki sarıldıkları adamlar onları hak etmedi; hem de hiçbir zaman! Hep bir çıkarları oldu sarıldıkları adamların.”

“Etrafınızda yürekten ağlayan bir kadın varsa bilin ki olgunlaşıyordur.

Bilin ki, gerçekleri kabul etmeye başlamıştır.

Bilin ki, artık aşkın olmadığına inanmıştır.

Bilin ki, sarılacak tek bir doğrusu kalmıştır.

O da kim, ne diye sormayın artık. Çok ağlayan kadınlar, eninde sonunda kendilerine sarılırlar çünkü!”

Artık ağlayamayan tüm kadınlara…

Yazan : Nur Karaman