hadi anne ....

HADİ ANNE .!! ÜFLE DE GEÇSİN ARTIK...
Küçüktük..Çocuktuk..Hayat kolay biz hayattık.Güneş doğar batar gün biterdi bu kadar kolaydı..Oyun diye başlar sokağa taşar,güler geçer koşup kaçardık.. Sabahın dokuzuydu buluşma saatlerimiz taki güneş batıp akşam olana kadar..Ya kovalamaca oynar bazen de bi ağacı kuşatırdık..Sokaklar biz,biz sokaklar demektik.Aynıydı aslında her geçen günümüz,her gün bir bahçeden kovulurduk..Rutindik ama farkedemezdik..

Mutluyduk…Küçüktük ama kolaydık. Ne derdimiz vardı ne de tasamız..Daha hayata savrulmamıştık.Belki hergün birimizde bir yara..Düşerdik çarpardık; uff yapardık çoğu zaman..Acırdı,kanardı..bi damla yaş da gözümüzden düşerdi ama annelerimiz üflerdi geçerdi…O kadar basitti yaralar, acılar..Bir damla göz yaşı kadar hafif ve kısacık…Annelerimizin üflemesiyle geçer…Hiç bir acı bırakmazdı geriye..
Zaman geçti.. Biz büyüdük.. Şimdi o sokaklar bomboş.. Yaralar büyük,derin.. Şimdilerde öyle değil.. Bir yarayı değil kapatmak unutabilmek için kaç tane küçük gözyaşı döküyoruz?… Kaç kere kanatıyoruz?.. Kaç kere üflüyoruz…Çünkü hayat zor,biz zoruz.. yaralar da zor…
Hadi anne!! üflede geçsin artık…