Aşk biter... İçin hüzün doludur. Bir yanın bittiğini kabul etse de diğer yanın, "Belki daha yapılacak bir şey vardır" der. Öylece durup gözlerinin içine bakarsın. Sana yeniden, "Gel" demesini beklersin. "Ben de senden ayrılamam" demesini beklersin. Ama o söz hiç çıkmaz ağzından, duyamazsın.
Gururlusundur, istenmediğin yerde durmazsın. Üstelik ihanet vardır işin içinde. Ağzından, "Evet, bence de bitmeliydi bu aşk" sözcükleri çıkar ama buna sen bile inanmazsın. Gururun sana oyun oynamaya başlar. Önce, " Belki biraz zaman vermeliyiz birbirimize" diyerek gururunu ucundan köşesinden yemeye başlarsın. Öyle bir an gelir ki, "Ne olur ayrılmayalım" demeye kadar vardırırsın. Bu sözleri nasıl söylediğine inanamazsın.
Onun sıcaklığını hiç kimsede bulamayacağını bilirsin. Kimse onun gibi gülemez, kimse onun gibi dokunamaz. Kimseyi onun kadar sevemezsin. Bunlar içini sıkar. Nefes alamaz hale gelirsin. Ne geceler gecedir, ne uykular uyku. Artık birkaç dakika huzurlu uykuya hasretsindir.
Uyuyamazsın.
Ondan gelecek bir tek haberi umutsuzca beklersin. Telefonun yanında kaç gece sabahladığını hatırlayamazsın. Beklemek ölüm gibi gelir insana. Aslında ölüm fikri de pek garip değildir artık. Öylesine umutsuz kalırsın ki, ölümü tek çare olarak görmeye başlarsın. Ölümle ilgili planlar yaparken bile onun tekrar geri dönme olasılığını hiç aklından çıkarmazsın. Bu yüzden ölemezsin. Hayat devam ediyordur ama bir şey hep yarım, hep eksiktir.
Yüreğin asla eskisi gibi atmayacaktır. Başka aşklar seni kandıramayacaktır. Kiminle beraber olursan ol, onu her zaman hatırlayacaksındır. Yıllar sonra bile olsa bir gün sana, "Gel" dese nerede ve kiminle olduğuna bakmadan ona koşacaksındır. Kahredici bir gerçektir bu. Bunu bilmek çok daha acı vericidir. Katlanırsın çünkü acı senin kardeşindir. O kim bilir kiminle, hangi mutlu hayatın içinde yeni aşkının adını çıkarmaktadır. Bunu da bilirsin. Bilirsin ama...
