Çöpte Açan Çiçek

Yillar once onlari tanidigimda; baslarini kaldirmadan islerini yapan bu insanlar pek de dikkatimi cekmemisti. Haftanin belli gunleri gelip buyuk el arabalarini ite ite cop bidonlarinin basinda kullanilabilecek esyalari secip ayiriyorlardi. Demirleri, plastikleri, kâgitlari ayri ayri grupluyorlardi.

Daha sonra bu baba ve kucuk oglu ile aradan zaman gectikce bir goz asinaligi olmustu.
Bir gun onlara henuz bir is bulamadiklari icin mi copten esya aradiklarini, ya da Anadolu'dan yeni mi geldiklerini sormustum. Baba gayet sakin, otuz yildir Istanbul'da oturduklarini anlatinca afallamistim. Olamazdi. Otuz yildir nicin bu adam is bulamasindi? Soruma baba gayet sakin cevap vermisti, "ben baska is bilmem abla. Rizkimi bunlardan cikaririm". Inanmakta gucluk cekmistim.

Onlar tahta el arabasina esyalari yukleyip giderken sasakalmistim. Safca bir baba ve elleri pasli teneke toplamaktan kapkara cocuk. Bu topladiklari ivir zivirla bir yasam nasil donerdi. Hayat standartlari su coplerin sinirini asmiyor muydu bu gariplerin. Ya da kimilerinin canavarca tukettigi dunya nimetlerine sirtlarini donmus bir dervis miydi bunlar.

O gunden sonra kâgitlari kutsal bir metini korur gibi ozenle, islak cope asla karistirmadan ayri posetledim. Su siselerini ayri tasnifledim. Kuruyemis kabuklarini biriktirip ayri posetle cope biraktim. Zili calip tesekkur ettiler baba ogul. Sobali evine goturup yakip isindigini soyledi.
Yillardir bir zeytin cekirdegini, findikkabugunu, aycicegi asla cope atmam ayri bir yerde biriktiririm. Asla cevreyi kirletecek bir naylon atik birakmiyorum o posete.

Evdekiler bu hassasiyetimle bazen alay etmekteler. Zeytin cekirdegi ile ne olacak. Bir ton komur al madem, onlara; diye akil vermekteler.

Fakat ailenin ihtiyaci yok ki. Cope atilanlari degerlendirip gul gibi gecindiklerini anlatti baba ve oglu. Onun yaptigi atilanlarin heba olup kaybolup gitmesini engellemek, benimki de karinca misali israfi onlemek. Kim bilir binlerce aile, ceviz kabugunu cope karistirmasa birkac yoksul aile, bes dakika daha fazla isinabilecek. Hem yeryuzunun hizla azalan enerji kaynaklari daha az tuketilecektir.

Aradan yillar gecti. Baba iyice yaslandi. Cocuk buyuyup askerligini yapip geldi. Hala babasiyla ayni isi yapmakta. Artik is bulamadiniz mi diye cahilce sormuyorum. Onlar iyice tamahkârlasan bir dunyada insanlara hic sIkâyet etmeden, sessiz sedasiz huzur dersleri vermekteler. Tabii anlayabilenlere. Yanlarindan luks otolari ile gecip, burunlarindan soluyan, islerine yetismek icin sinirle gaza basan, o gun kimleri dolandiracaklarinin hesabini yapanlar bu baba ogulu fark etmiyorlar bile. Belki bir baska muhitte insanlar onlari gorunce kapilarindaki kilide bir anahtar daha yaptirip bu potansiyel hirsizlardan kendilerini korumaya cabaliyorlar.

Ya da benim gibi biri cikip yanlarina gidip safca, "hayrola yeni mi Istanbul'a geldiniz, henuz is bulamadiniz mi" diye abuk bir soru sormaktalar.

Oysa mutluluk insanin kalbinde. Akilli olan copte teneke kirarken de mutlu olur. Bir dilim ekmegi helalinden nasib eden Yaradan'a cok tesekkur ederek hayata gulumser.

Baskalarinin haklarini gasp edenler mi? Onlar iki cihanda da hic mutlu olamazlar. Bir saki gibi kayaliklara tuneyen luks evlerinde huzur yoktur. Belki elleri temiz ve beyazdir. Ne ki dunyanin butun irmaklarinin aritamayacagi o kiri saklayamazlar.

Bu sebeple coplukte ne zaman teneke toplayan kara elli bir cocuk gorsem. Durur saygiyla selamlarim. Kimsenin hakkini gasp etmeyen bu insanlik ulusuna sukranlarimi sunarim. Coplukte acan bu nadide cicege mutlaka gulumser, halini hatirini sorarim.

Mine Alpay GUN