Beklerken

En sonunda yorulmuş ve umudumu kaybetmiştim. Daha fazla dayanamayacaktım artık, son dakikalarımı da oturarak geçirmeliydim. Saatlerdir yürüyerek vakit geçirmiştim zaten. Oturacak bir yer vardı. Aslında bir sürü yer vardı ama benim gibilerin bulunması gereken yer şu an karşımdaydı. Oraya doğru yürümeye başladım. Bu sırada son bir ümitle telefona sarıldım ama gene ulaşamadım. Yenilgiyi kabullenmiştim artık ve oraya iyice yaklaşmıştım. Orada fazla kişi yoktu aslında. Beni de üzen buydu ya, azınlığın arasındaydım çünkü. Adamların yanlarına oturdum, hepsi üzgündü, ellerinde sigara bir yandan ofluyorlar bir yandan saatlerine bakıyorlardı. Ara sıra bir ümitle kaldırdıkları başları hep yere bakıyordu. Gerçekten hepsi de benim gibi miydi? Yoksa ben mi kuruntu yapıyordum. Belki de yorulmuşlardı ve dinlenmek için oturmuşlardı oraya. Belki de başka bir nedenden dolayı. Ama hepsi üzgündü, onlara baktıkça kendimi görüyordum ve bu halimi kabullenemiyordum. Ben bu hale düşemezdim bu hale düşmemeliydim. Onların beni kendileri gibi görmelerini de istemiyordum, onlardan farklı olmaya çalışıyordum ama onların bana aldırdıkları yoktu. Ben onları izliyordum ama onlar beni izlemiyorlardı. Peki ya diğer insanlar? Diğer insanlar mutluydular, gülerek geçiyorlardı yanımızdan ve şöyle aşağı doğru bakıyorlardı bize. İşte o an utanıp hemen yüzümü çeviriyordum. Beni tanımasınlar diye, zaten tanımıyorlardı ama ilerde belki tanışırsak bu kötü halimi görmelerini istemiyordum...

Hala oturmuş bekliyordum, artık umudum falan kalmamıştı sadece vakit geçiriyordum. Uzaktan bir tanıdık görür onun yanına giderim diye bekliyordum belki de. Yanımdakiler de hala bekliyorlardı. Suratlarındaki ifade değişmemişti ve ben de artık onlar gibiydim. Kendimi farklı göstermeye çalışmıyordum hatta yanımdakinden bir sigara istemek bile gelmişti içimden (Sigara kullanmam). Derken telefon çaldı. Heyecanlandım, hemen elimi cebime soktum ama hayır benimki değildi aslında kimsenin değildi. Kendi kendime böyle zannetmiştim. Giderek kötüleşiyordum, kendimden nefret ediyordum, halimden nefret ediyordum, oturduğum yerden nefret ediyordum, yanımdan geçen insanlardan mutlu oldukları için nefret ediyordum. Arkadaşlarımı düşündüm, acaba şu an ne yapıyorlardı? Herhalde hepsi mutlu bir şekilde eğleniyorlardı, kesin dışarılarda bir yerlerde birileriyle birlikteydiler, en mutsuzu bile benden mutluydu kesin. Bunu düşününce daha fazla kötü hissetmeye başladım aslında şu an bir şeyleri düşünmek beni daha da kötüleştiriyordu. En iyisi herşeyi unutmaktı, öyle boş boş insanları izleyip vakit geçirmekti ya da artık eve gitmek gerekiyordu. Ne yapacağımı bilmiyordum, canım sıkılıyordu, başım ağrıyordu, yanımdaki insana sarılmak istiyordum...

Yanımdaki adam cebinden telefonu çıkardı ve bir şeyler konuşmaya başladı. Ağlamaklı bir sesi vardı ''Sen bittin'' diyordu ''Sen bittin Aslı, Bu yaptığını unutmayacağım Aslı.. Bu son olacak. Sen büyük hata yaptın kızım. Sen bittin'' Aynı şeyleri ben de söylemek istiyordum, belki diğerleri de söylemek istiyordu. Sonra adam kalktı ve gitti. Benimde yapmam gereken buydu. Ben ise hala bekliyordum. Belki son anda bir şey olur diye ama olacağı yoktu. Aramayacaktı, ben arasam bile ulaşamayacaktım. Gelmeyecekti bu belliydi. Hava kararana kadar bekledim, yanımdakiler birer birer kalktılar, gittiler.