Namazim!!

Anneannesinin sozleri yankilandi kulaklarinda: "Oglum namaz hic bu vakte birakilir mi?" anneannesinin yasi yetmise dayanmis, ama ezan okundugu vakit yerinden sicrar, yasindan beklenmeyecek bir hizla abdestini alir ve namazini kilardi.


Kendisi ise, nefsini bir turlu yenemiyordu. Ne oluyorsa, hep namaz son dakikalara kaliyor, bu sebeple namazini alelacele eda ediyordu. Bunu dusunerek kalkti yerinden, gozu saate kaydi. Yatsi ezaninin okunmasina on bes dakika kalmisti. Basini her iki yone pismanlikla sallayarak, "yine geciktirdim namazi." Dedi kendi kendine...


Kivrak hareketlerle abdestini aldi ve daha elini yuzunu tam kurulamadan kendisini odasina atti. Mecburen, hizli hareketlerle namazi eda etti. Tesbihatini yaparken anneannesini dusunmeden edemedi. "bu halimi gorse, tatli-sert kizardi yine bana." dedi. cok seviyordu onu... Hele oyle bir namaz kilisi vardi ki, onu hep bir gokkusagi hayranligiyla seyrederdi. Namazda oyle bir mahviyeti vardi ki... hicabindan renkten renge girerdi.


O gun aksama kadar derse girmisti. Muthis bir agirlik vardi uzerinde. Duasini yaparken, basini ellerinin arasina alip secdeye durdu. Namazdan sonra bir sure bu sekil tefekkur etmeyi severdi. Gozleri kapanir gibi oldu. "Ne kadar da yorulmusum." dedi. Daldi gitti oylece.

Kiyamet kopmustu. Mahseri bir kalabalik vardi. Her yonu insanlarla doluydu. Kimi dona kalmis, hareketsiz bir sekilde etrafini izliyor; kimi saga sola kosturuyor, kimisi de diz cokmus, basi ellerinin arasinda bekliyordu. Yuregi yerinden firlayacak gibi atiyor, adeta kafesinden kurtulmaya calisiyor, soguk soguk terler dokuyordu. Hayattayken kiyamet, sorgu sual ve mizan hakkinda cok sey duymus ve ahiret hayati adina bu kavramlar kendisi icin kose basi olmuslardi. Ama mahser meydaninda ki urperti, korku ve bekleyisin bu denli dehset verecegini dusunmemisti.


Hesap ve sorgu devam ediyordu. Bu arada onun ismini de okudular. Hayretle bir saga, bir sola bakti. "Benim ismimi mi okudunuz?" dedi dudaklari titreyerek.



Kalabalik birden yarilmis, bir yol olmustu onunde. Iki kisi kollarina girdi. Mahser meydaninin vazifelileri olduklari belliydi. Kalabalik arasinda saskin bakislarla yurudu. Merkezi bir yere gelmislerdi. Melekler her iki yanindan uzaklastilar. Basi onundeydi. Butun hayati, bir film seridi gibi geciyordu gozlerinin onunden... "sukurler olsun " dedi, Kendi kendine ve devam etti;" Gozlerimi dunyaya actim, hep hizmet eden insanlari gordum. Babam sohbetlerden sohbetlere kosuyor, malini islam yolunda harciyordu. Annem eve gelen misafirleri agirliyor,yemek sofralarinin biri kalkip, bir yenisi kuruluyordu. Ben ise, hep bu yolda oldum. Insanlara hizmete calistim. Onlara Allah'i anlattim. Namazimi kildim. Orucumu tuttum. Farz olan ne varsa yerine getirdim. Haramlardan kacindim. "Kirpiklerinden asagi gozyaslari dokulurken," " Rabbimi seviyorum, en azindan sevdigimi zannediyorum."Diyordu. Ama bir yandan da "O'nun icin ne yapsam az, Cennet'i kazanmama yetmez." Diye dusunuyordu. Tek siginagi Allah'in rahmetiydi.


Hesap surdukce surdu. Boncuk boncuk terliyordu. Sirilsiklam olmus, zangir zangir titriyordu. Gozleri terazinin ibresindeki neticeyi bekliyordu.Sonunda hukum verilecekti. Vazifeli melekler ellerinde bir kagit, mahser meydaninda ki kalabaliga donduler. Once ismi okundu.


Artik ayaklari tutmaz olmustu. Neredeyse yigilip kalacakti. Heyecandan gozlerini kapamis, okunacak hukme kulak kesilmisti.



Mahseri kalabaliktan bir ugultu yukseldi. Kulaklari yanlis mi duyuyordu? Ismi cehennemlikler listesindeydi. Dizlerinin ustune yigildi. Hayretten dona kalmisti "Olamaaaazzz" diye bagirdi. Saga sola kosturdu. " Ben nasil cehennemlik olurum? Hayatim boyunca hizmet eden insanlarla birlikte oldum. Onlarla beraber kosturdum. Hep Rabbimi anlattim." Diyordu:



Gozleri saganak olmus, titrek vucudunu islatiyordu. Vazifeli iki melek kollarindan tuttu. Ayaklarini suruyerek ve kalabaligi yararak alevleri goklere yukselen Cehenneme dogru yurumeye basladilar. Cirpiniyordu. Medet yok muydu? Bir yardim eden cikmayacakmiydi?



Dudaklarindan kelimeler kirik dokuk, yalvarmayla karisik dokuldu.. "Hizmetlerim... Oruclarim... Okudugum Kur'anlar... Namazim... Hicbiri beni kurtarmayacak mi?" diyordu. Bagira bagira yalvariyordu. Cehennem melekleri onu suruklemeye devam ettiler. Alevlere cok yaklasmislardi. Basini geriye cevirdi. Son cirpinislariydi.



Resulullah, "Evinin onunde akan bir irmak icinde gunde bes defa yikanan bir insani o irmak nasil temizler, gunde bes vakit namazda insani gunahlardan oyle temizler." Buyuruyordu. "Oysa ki benim namazlarim da mi beni kurtarmayacak?" diye dusunuyordu.



" Namazlarim...Namazlarim....Namazlarim." diye diye hickirdi. Vazifeli melekler hic durmadilar. Yurumeye devam ettiler; cehennem cukurunun basina geldiler. Alevlerin harareti yuzunu yakiyordu. Son bir defa donup geriye bakti. Artik gozleri de kurumustu. Umitleri sonmustu. Basini one egdi. iki buklum oldu.

Kollarini sikan parmaklar cozuldu. Cehennem meleklerinden birisi onu itiverdi. Vucudunu birden bire havada buldu. Alevlere dogru dusuyordu. Tam bir iki metre dusmustu ki, bir el kolundan tuttu.


Basini kaldirdi. Yukariya bakti. Uzun beyaz sakalli bir ihtiyar onu dusmekten kurtarmisti. Kendisini yukariya cekti. Ustundeki basindaki tozu silkerek ihtiyarin yuzune bakti.


"Siz de kimsiniz?" dedi. Ihtiyar gulumsedi: "Ben senin namazlarinim."


"Neden bu kadar gec kaldiniz ? Son anda yetistiniz. Neredeyse dusuyordum." Dedi...


ihtiyar yuzunu gererek, tekrar guldu; basini salladi;" Sen beni hep son anda yetistirdin, .. hatirlamadin mi?"


Secdeye kapandigi yerden basini kaldirdi. Kan ter icinde kalmisti. Disaridan gelen sese kulak kabartti. Yatsi ezani okunuyordu. Bir ok gibi yerinden firladi. Abdest almaya gidiyordu.