...ve kalkar maskem

...ve kalkar maskem...
hayattan tek arzumdu seninle birkaç dakika
inan yeniden doğardım
dudaklarının kıyısına her vardığımda...
daha seni görür görmez yanardı içim,
kim bilir ne olurdu dokunuşunda...
ama sevmedin beni...!!!
anlamadın bir kere bile,
sana büyüttüğüm Aşk’a açmadın kapılarını...
sadece seni sevdiğimi bildin sen
ama nasıl,ne şekil.............bilemedin...
artık alıştım biliyormusun acılarına
eskisi kadar canım yanmıyor seni andığımda
sadece içimde bir yanım burkuluyor adınla
hüzün sarıyor dört bir yandan...
içli içli ağlıyorum kimi zaman kuytularda...
ikinci evim oldu sayılır izbeler...
eskiden olduğu gibi sızılanmıyor yüreğim
o anlayamadığım ve bir anlam veremediğim pençe
yırtmıyor artık ruhumun duvarlarını...


yalnızlığa da alıştım
iyileştim gibi...
ama tam değil...!!!
hala sevemiyorum kimseyi,
ekemiyorum Aşk’ı benliğime
vuslat’a izin veriyorum girmesi için gönül haneme...
yolumu bilmediğim bir yöne çizmişim Sevdam...
karşılıksız Kara Sevdam...
beni avara edip tek kişilik bir Aşk’a bedel bırakan hain sevdam
bilirmisin bir insan neye ne ile başlarsa
öyle de devam ediyormuş...
bende Aşk’ın yüce huzurunda
karşılıksız sevda ile gözlerimi açtım
sevdiğim kişi tarafından ömür boyu sevgisizliğe mahkum edildim...
tek yaşadım aşkımı...
sevilmem de bundan gayrı...
izin veremem kimselere sevmeleri için beni
yıllarca bu sevdayı unutmak adına
nice savaşlara girdim kendi içimde kendi özüme karşı
olmadı
...olamadı...
...yenemedim...
ey Tanrım...!!!
ben yenemedikten sonra bir başkası yenebilir mi ?
unutamadıkça sevemem kimseyi
unutulmuyor ki... !!!
izin veremem kimselere sevmesi için beni...
çünkü istemem ben gibi kahır hep çeksinler,
ömürlerini karşılık alamayacakları birinde tüketsinler,
aşkın en güzel baharını yaşamadan bu dünyadan göçüp gitsinler...
...
bu yara kapanmaz
inancım kalmadı
...maskemi takıyorum artık...