Ah senin bu ağlayışların ,
Ağıtlar içinde ki yanışların ,
Son bahar biterken o anlamsız kışların..
Sancım içinde mahsur kalmış adım,
Melekler adımı sayıklarken ,
Ağladım ,
Ağladım...
Ama,
Sustum çoğu zaman ,
Düşündüm ,
Çok düşündüm ,
Bazen düşündüğümden ayrı düştüm ,
Karşımda duran insanları izledim ,
Bildikleri birşey olduğunu sezdim ,
Sonra kendime baktım ,
Eksiğimin olmadığını hissettim ,
Hep aynı anda tutsak kaldım ,
Karanlıkta,
Gece'de ,
Acaba havanın kararması mı bunları düşünmemin sebebi ,
Yoksa geceyi dost bildiğimden mi?..
Bir hayat ışığı içimde ki,
İlk önce savaşını verdiğim ,
Sonra da canımla ödediğim bir son bahar gecesinde sus pus oturuşum..
Yaşım yirmi bir tripleri bu,
Geldim , gördüm , anlıyorum olayı ...
Anlamıyorum aslında ,
Anlamıyorum çoğu zaman ,
İnce bu içimdeki giysiler ,
İnce çok ince!..
Hiç kendim olmadım ,
Hep bir beyin fırtınası içindeyim ,
Hem gidip , hem kalmak olmaz!
Ben ikisini de yapıyorum ..
Biraz karanlık,
Biraz müzik ,
Biraz da sen ,
Gözlerimi de yasakladım mı gözlerine ,
Çık çıkabilirsen dermansız dertlerimin içinden ,
Ağlayınca erimiyor ki zindan demirleri ,
Gözlerine benzemiyor ki olduğum yer ,
Benim dünyam..
İnsan kendini aldatmamalı ,
Küçük bir umut olsa da yaşatmalı..
Yalanda olsa o umut ,
Kendi yalanıyla yaşamalı..
