kalbimin hiç kimsesi

Sende beyninin içindeki binlerce düşüncenin arasında kayıp olup, uyumayı unutur musun ?
Ben unuturum!


Gece olupta başımı yastığıma koyduğumda, saatlerce debelenirim yatağımda, bir sağa, bir sola, sonra tekrar sağa ve her sabah gün ışıdığında solumdan kalkarım yatağımdan.
Ben karanlıkta uyuyamam bilirsin, odam hep aydınlık olmalı.
Sahi seninle uyumuşmuyduk karanlıkta ?
Ya da ortak olmuşmuydun aydınlığıma ?
Kaç gece kan-ter içinde uyandın düşlerinden ?
Kaç gece doğrularından yanlışlarını çıkartıp, çıkan sonuca hayıflandın ?
Kaç gece yüzleştin kendinle ?
Aklından geçenler kalbinin sesini susturur mu hiç ?
Yaşanan ve yaşatılanların içinde mantık aradın mı ?
Param parça ettiğin kalpleri eski haline getirmeyi istedin mi hiç ?
Ya kırdığın insanlar, onlardan af diledin mi acılarını hafifletmek için ?
Kalbin bir kafese koyulmuş gibi çırpınır mı kuş misali ?
Ellerinle yarıp etini, çıkartmak istedin mi hiç kalbini ?
Sorulması gereken milyonlarca soru varken ona sadece bunlardı bilmek istediğim, önemsiz bir kaç ayrıntı belki!
Kime mi ?
Hayatımda yer etmesini istediğim birine,
Bir çok isim takmışken aslında, şimdilerde kalbimin hiç kimsesi olan birine.
Beni hiç kimsem olacak kadar kıran birine!
Kalbimin hiç kimsesi,artık herkes gibisin.