Sen, Seninle, Sensiz...

Kalmadı artık
ne hüzünlerin ahı,
ne gecenin siyahı…
Sevmek midir karşılığı gözyaşlarının?
Ağlarken geceden geceye…
Katil kisvesindedir hüzünler…
Öldürür gülmeyi
Süründürür sevmeyi,
Kalbin soğuk zemininde…
Gözyaşlarıyla kamufle olur hüzünler…
Bir endişe bin kederle…
Yerle yeksan olmuş hevesler
Ağlarken kaybolmuş,
Ağlarken unutulmuş
Geceler……
Ömrüm hibe edilmiş sensizliğin çehresine…
Gönlüm sebebiyet vermiş “faili meçhul”lere…
Ölümün gerekçesiymiş
Gülüşlerin,
Sensizliğin…
Yok edilen sevgimin
çelengi olmuş gözlerinin rengi…
Sevmeyi sevmemiş sanki
Sevmeyi istememiş sanki,
sensizliğin…
ıslanmakmış gülüşüne bedel ölümlerim
seninleyken sensizdim ben…
Adı çıkmış yağmurlarla isyanların bir karanlık sabahında..
Hüzünler istila etmiş limanları göç etmiş çaresiz tebessümler, gözlerimden…
Ölümün gölgeleri sarmış ağlamaklı geceleri….
Terk etmiş yokluğunu bana ait olanlar…
Terk etmiş sensizliğin beni, bende olmayanlar…