Neden bitti ki… Ya da neden biter ki… Bu kadar zor mudur insanın ruhunu gülümseten böylesine duyguları hayatta tutabilmek ya da son nefesini verirken ona bir suni tenefüs yapabilmek…
Sevgilim sende görüyorsun yaşananlara, biz arkadaşken de birlikteyken de hep beraber şahit olduk böyle acı dolu, kargaşa dolu isyanlara… Okurken de dinlerken de izlerken de birlikte dolmadı mı gözlerimiz aynı anda hayata inat…
Şimdi korkuyorum dediğimde kızma bana ne olur !!! Ne olur yüreğindeki çocuğu saklama benden… Ben seni böyle sevdim, korkuyorum evet ama bu korkularıma engel olamıyorum ve bu korkularımın seni de korkutmasın, bize dair, hayata dair, sevgiye dair olan paylaşımımızı yok etmesini istemiyorum… Bana inanmanı istiyorum, yüreğini açarak sevgini ve sevdanı yaşatarak, beni ben olduğum için severek, geleceğe dair güzel günlerin yaşanmasını umut ederek bekliyorum, çaresizlikle, attığım her adımda seninde bana gelmeni istiyorum sevgilim...
Biliyorum hatta bilmekten de öte hissedebiliyorum senin o muhteşem çabanı, beni kırmamak incitmemek adına verdiğin o büyük savaşı… Ve bendeki o inanılmaz güvensizliği hissettiğinde bakışlarındaki o acıyı…
Ve her şeyden önemlisi belki de beni de kendini de hayata bağlayacak kadar büyük bir yüreğin olduğunu biliyorum… Sabretmek zordur bilirim üstelik kendin böylesine eminken duygularından, bi gayret karşındakini inandırmak adına savaşmak bazense hiçbir şey yapamadığını hissedip öylesine beklemek…
Ama yılma sevgilim ne olur bekle… Çünkü sen, ben konuşmadan da anlayabilen, ben uzak olduğumda da yakınımda olansın… Sen hep arayıp ta bir anda bulduğumsun… Sadece senin olmak istiyorum, sadece seni sevmek istiyorum, yüreğine yaklaşıyorum…
HİSSEDEBİLİYOR MUSUN?
