AŞKLARA HASRET YÜREĞİM..

Hep aşklar güccendırdı benı...

Aşk bana ıhanet etti. Kötü niyetli kişiler senin zaaflarından faydalanmak istedi... Sen gidince hayat da senınle gitti. Sensiz günlerimin nasıl gectiigini yasayan bilir. Yaşadıkalrımı unutmaya çalıştım ama olmadı. Ama doğru. Aşk haindir biliyorum...

İşte ben bu haın askı unutmayı denedım, yasadıklarıma keskın bir çizgi çekebilmek adına, o serden geçti yanlızlığımın tenha köşelerine bıraktım kendimi, Boyuna şiir yazıyor ve resim yapıyordum. Dostoyevski, Kafka, Nietzsche, Van Gogh, Dali... Hepsinin sızı dolu karabasanlı hayatı gözlerımın önünüden geçiyordu bir bir...

Derken benim deli olduğuma karar verdiler...

Sanki iyileşmez bir deli gibi yaşıyordum. Doğru, hayattan bütün beklentiniz bitmiş, sevdiğinizin aslında bir başkasını sevdiğini öğrenmiş, bütün bunlara bir de sesizlik eklnemiş, aşksız bir insanın deli olması gayet doğal... Oysa bir zamanalr benı delirten aşktı. Aynı nedenle şimdi de aşksızlıktan delirsem ne çıkar ! Çünkü zaten ben bir ' AŞK DELİSİ' yim. Hala onun peşindeyim biliyorum. Bana bunca darbeler indiren, en tekinsiz vurgunlarla süründüren aşkın peşindeyim...
Kaynak: ReformTürk http://www.reformturk.com/showthread.php?p=98550

Hayatın içindeki o silinmez, o keskin izlerin etkisini kıyasıya yasayan ben... Hayatı doğru okumak gerek ... İnsanları dogru okumak...

İçimdeki o puslu aynalar bana gulumsuyor ve soruyor; söyle denız nıye yasadıgını bılıyormsun, amacın ne, ne ısıtoyrsun hayattan ? Ve hayat ne beklıyor senden ?...

Hep suskun, suskun acılarımla gittikçe karanlıgın cöktugu gecede yanıtlıyorum; sözümü geçirebileceğim bir aşkı... Ölümden anlayan bir aşkı... ya sen sevdiğim ?

Aşkı okumakla başlar hayat... Belki insan içinde insansız kaldığım olur, mutluluk çok uzagımda olsa da yuregıme kazırım onun adnı... Yeryüzünde en cok umut sahıbı ben olamam ragmen. Bırden ınancımı yıtırecegım anlar olur. Herşey acı verırı bazen... Benı besleyen acılardan medet umarım bazen. İnsansız oldugumu aynalara bagırırım durmadan, yitirilmişliğime yanarım. Hüznün ağırlıgı benı ezer, karanlıklar doymak bılmez, aynı suskun acılarım gibi... Nasıl da tutunamıyordum hayata... Bazen de ardı sıra, kanatana kadar, dıllerımız kanyana kadar yetım bir şair yüreği gibi kırık bir sesle yakardım hayata ... Ben bende başka bir ben olduğunu SENİNLE fark ettim... Doğrusu hiç kimseyi sevememişim ben onu fark ettim. Aşk olarak bildiğim okyanuslardı, benım için tek mevsım vardı, o da SONBAHAR...

Hasretle bekledğım, bütün ömrümce süzülen göz yaşımda arıycam seni...