Özlemek Diyorsun Bana...

Özlemek Diyorsun Bana...

Sustu ve akşamı bekledi gözlerim. Güneşin battığı tepelerde gökgürültüsüne karışık bir yalnızlık belirdi. Sanki yüreğim yağmur, yüreğim sensizlik. İşte sevdiğim sana anlatamadığım en büyük kimsesizlik. Şimdi hayatımın en belirsiz zamanlarından birisi ile daha yine kendi başımayım. Susuyor ve seni dinliyorum. Adı hayallerime senden kalan çaresizlik.

Özlemek diyorsun ya bana,oysa dudaklarından dökülen her kelime sonbaharları taşıyor duygularıma. Özledim diyorsun tebessümle. Yağmurlar yağıyor uykularıma. Bir hayalden kopyalanıyorum gelmeyen sabahlarıma. Şimdi öyle bir vakit ki bu yaşadığım,ne kelimeler kendi yerlerini buluyor, ne de sana söylemeye cesaret edebildiğim cümleler.

Sen yoksun aslında. Ama ben hep varmışsın gibi yaşıyorum,sanki bana hep gülüyormuşsun gibi içimi açmayan yalnızlığımı terkediyorum aynalarda. Hayat diyorum sana. Anlamıyorum diyorsun bana.

Havanın erkenden karardığını hissediyorum ve açıkça söylemek gerekirse, bu saatte çekip gitmeni istemiyorum. Yazılmamış şiirleri buluyorum tavan arası düşlerimde. Düşlerimmi ben, benmi düşlerdeyim bilemiyorum. Kimseye senden kalan acılarımı,hüzünlerimi sevinçlerimi anlatmıyorum.

Özlemek diyorsun bana, söylediğim her kelimeyi fırlatıp atarcasına boşluğa. Özledim diyorsun. Beni susturuyorsun. Sen yoksun aslında. Ama ben seni sanki hep buradaymışsın gibi yaşıyorum. Aşk oluyorum kendimce dudaklarında.

En güzel aşkları anlatıyorsun bana,en güzel sevdaları bırakıyorsun kollarıma. Ve bir tılsım gibi dönüp duruyorsun başımda. Nice vedalar yokoluyor yalnızlığımda. Sen asla bilemiyorsun.

Değmez biliyorum gözyaşı dökmek tamamen yokoluşa.. Hayatımda herşeyin bir tarafa atıldığı zamanlarımda çıkıyorsun birden karşıma. Yağmurda kendimi dinlerken, penceremden yıldız kovalarken, şiirler yazarken yüreğine,şiir olurken daha çok senin unutamadığım gerçekçi güzelliğine. Bir peri gibi dokunuyorsun senden kaçıramadığım kapanan gözlerime. Uyan diyorsun bana,uyan. Özledim seni. Biraz daha dayan.

Ve göremeyeceğim gözlerine umutlanmayı öğretirken çıkıp geliyorsun karşıma. Özledinmi diyorsun. Aklıma gelen her düşüncede delilik nöbeti sendromlarına bırakıyorsun beni. Evet özledim diyorum ,özledim seni hemde deliler gibi. Sende kalan herşeyi, gündüzü,geceyi,dünde kalan her heceyi özledim diyorum sana. Yağmurlarda bırakarak beni gidiyorsun yine. Ben kapatıyorum ardınsıra usulca gözlerini.

Bir virüs gibi yayılıyorsun hayallerime. Ama yetmiyorsun bana hiç özledim demekle, bunu sende iyi biliyorsun. Söylemek çok zor aslında biliyorum ama hiçbir düşte olmayan ben gibi, sende yoksun artık gözlerime.

Gel desem biliyorum, gelmeyeceksin hiçbir zaman gecelerime. Ve ne kadar özlediğimi bilemeyeceksin seni yamalı hayallerimde..

Seni unutmayacağım asla sevdiğim,ne sende,nede değerini hiçbir zaman bilemediğim kendimde.