Ben ağlarken sen gidiyordun...
Elimden gözlerimi kapamaktan, mavi hayaller kurduğum dünyamı unutmaya çalışmaktan başka hiç bir şey gelmiyordu. Aklına koymuştun besbelli. Dönmeyecektin bir daha..
Bazen kendimi sana o kadar yakın hissediyordum ki. Her yerde seni arıyordum ve her yerde senden bir şeyler buluyordum. Hayata umutla, gülümseyerek ve en önemlisi seninle bakmak güzeldi.
Seni çok uzun zaman bekledim. Bana dönmeni, bana sarılmana "hepsi geçti artık" demeni. Gözlerinin gözlerimle buluşmasını... Ta ki sana yeniden gelebileceğine dair umutlar taşıyan tüm gemilerimi yakana kadar. Kendimi asla bağışlamayacağım, senin de beni bağışlamayacağından emin olduğum şeyler yaptığım zamana kadar.
Garip olan ne biliyor musun? Bunca yaşadıklarımıza rağmen hala berabermişiz gibi geliyor. Uzakta olsak, ayrı da olsak.. "Kalplerimiz bir yerde birleşiyor."
"Yalnız kaldıysan, kalkıp pencerenden bir bak
Güneş açmış mı, yağmur düşmüş mü?
Dön bak dünyaya
Herkes gitmişse, sakince arkana dön bir bak
Dostun kalmış mi, aşkın solmuş mu
Dön bak dünyaya, dön bak dünyaya
Bir sonbahar kadar yalnız, bir kış kadar savunmasız
Ya da ilkbaharsan, yolun başındaysan
Asla VAZGEÇME, kalkıp da pencerenden bir bak
Güneş açmış mı, yağmur düşmüş mü?
Dön bak dünyaya"
Birazdan sabah olacak ve sen her zaman ki gibi bu yazımı da okuyacaksın. Bende her zaman ki gibi gülümsemelerimle yazdıklarımı reddedeceğim.Gülüşlerimle çektiğim acıyı, korkularımı gizleyeceğim...
Şimdi benden uzaklarda olsan da..
Gecenin karanlığında umuda gülümseyen o yeşil gözlerin hala benimle...
