Sizler Için

Zamanla hayat herşeyi kaybettirdi bana Ve Zamanla herkes terk etti beni Sen beni terk ettin, yaşama sevincimi kaybettim Sevgi kalbimi terk etti, gülmeyi kaybettim Ama; Bütün bunların arasında beni terk etmeyen ikişey vardı; SEN gidince çoğalan acılarım Ve SEN gidince benim tek arkadışım gözlerimi terk etmeyen GÖZYAŞLARIM



Ey benim gönlümün nazlı çiçeği Barışın ellere, küsün bana mı? Sana kim öğretti böyle sevmeyi Bayramın ellere, yasın bana mı? Duymadın gönlümün haykırışını Kırdın şu gönlümün sabır taşını Görmekten usandım çatık kaşını Gülüşün ellere, nazın bana mı? Uçurdun yellere ümitlerimi Düşürdün dillere çektiklerimi Soldurdun içimde hayallerimi Baharın ellere, kışın bana mı?


Aşıklardır sevginin tarifini bulmaya çalışan. Kimisinin elinde kırık telli bir saz kimisinin elinde boyası bitmeye yüz tutmuş bir kalem; nice şiirler yazmış, ne türküler söylemişlerdir, gece görevini gündüze teslim edene kadar. Ama ulaşamamışlar sevginin gerçek makamına. Herkes bilmiş herkes kabul etmiş. Anlaşılan; Bir Sevgi Bin Ölüme Bedelmiş