masum değiliz...

Kan ter icinde uykularindan uyaniyorsan eger
Her gece
Yalnizlik sevgili gibi boylu boyunca uzaniyorsa
Koynuna
Olur olmaz yere islaniyorsa kirpiklerin artik
Her seye
Anneni daha sIk animsiyorsan hatta anliyorsan
Kalbini bir mektup gibi burusturulup firlatilmis
Kendini kimsesiz ve erken unutulmus hissediyorsan
Icindeki cocuga saril, sana insani anlatir
Eller gunahkar
Diller gunahkar
Bir cag yangini bu butun
Dunya gunahkar
Masum degiliz hic birimiz

Kohne bir minibusun kenarina derme catma yerlestirilmis siranin en kosesinde
oturuyorum. Agir bir muzik caliyor, muzikten yayilan hava minibusteki agir
kokuya karisiyor. Midem bulaniyor. Karsimda uc yaslarinda kucuk bir cocuk,
babasinin kucaginda oturuyor. Bana bakiyor. Gozlerinde, derinlerinde kendi
siyah gozlerimi goruyorum; bana verilenleri, ondan esirgenenleri, bana
sunulanlari, ondan sakinilanlari. Midem bulaniyor. Gece inmek uzere. Tiklim
tiklim minibusteki iri gozlu guzel cocuk hala bana bakiyor. Basimi onume
egiyorum, utaniyorum. Istiklal caddesinde bana mendil uzatan minik, nasirli
elleri hatirliyorum. Minibusteki cocukta, gozleri gozlerime dokunan cocugu
goruyorum. Bogazim dugumleniyor. Tukurugumu yutamiyorum. Midem bulaniyor.
Ellerine bakiyorum cocugun; pembe, yumuk ellerine. Elleri yanmis cocugu
hatirliyorum. Sokagin bir kosesinde yere oturmus. Onunde bir tarti.
Gunahlarimi tarttirmak istiyorum. Cocuk yuzu yuzume degiyor, sacsiz basi onune
dusuyor.
Daraliyorum. Midem bulaniyor. Hava agir, yanik kokuyor. Gozum cocugun
ayakkabilarina takiliyor. Bir cift eskimis kucuk kundura. Icindeki melek ayaklari
dusunuyorum. 10 yasindaki o cocugu hatirliyorum. Kanalda bogulan, cansiz bedeni
dirseklerinin ve dizlerinin uzerinde, suyun dibinde oylesine yatan. Hic
kipirdamadan. Midem bulaniyor.
Gece inmek uzere, eve atiyorum kendimi. Butun dunyanin kiri elime bulasmis
gibi. Yikiyorum, yikiyorum, yikiyorum. Cikmiyor. Kalbim carpiyor, basim
donuyor.
"Masum degiliz hicbirimiz"