UZAKLARI DÜŞÜNMEK yada UZAKLARDA DÜŞÜNMEK

Durup da bakıyorsanız eğer geçmişe ne çok zaman ve ne çok şey vardır geride bıraktığınız. Ne çok insanı arkada bırakarak gitmişliğiniz, o gidişlerde ne çok kalp kırmışlığınız vardır kimbilir. Bırakan mı acı çekiyor, bırakılan mı yoksa ikisi de birbirini daha az acı çekmekle mi suçlar? Durup düşünürsek eğer ikisi de acı. İkisi de kötü. Gerçi bazı durumlarda uzaklaşmak iyidir tabii ama hangi durumlarda?
Mesela asla ve asla arkanızda sizi çok seven birini bırakmamalısınız. Uzaklıklar araya girdiği anda sevgiden alıp götürmüyor, hatta ben uzayan mesafelerin gerçek aşkı budadığını düşünüyorum. Ama asıl olan o gülümsemeyi hissedememen. Zamanla azalan iletişim, konuşamamaya başlamak ve sonuç hep bildik...
Aşka dönüşmeden bitiveren ayrılıklar da acıdır, hele ki mesafe söz konusu ise. Acı çekmek kaçınılmazdır o zaman. Kim için? Tabii ki seven için, hatta belki de aşka dönüştüren için. Mümkün mü? Bence mümkün. Gün gelir karşınıza öyle biri çıkar ki, işte dersiniz bu o. O olduğunu anlayacağınızı bilemezsiniz, o da inatla hayır der sen yanılıyorsun. Ama siz bilir ve anlarsınız. Diyelim dikkate alınmadınız, ne olacak? O zaman başka türlü bir mesafe girecek araya, arkanı dön ve git seni istemiyorum mesafesi. Nerede olduğundan ne yaptığından habersiz olduğunuz kişiyi gün gelir belki çok uzaklarda bulursunuz, ya bulamazsanız? Ya bulamayacağınız kadar uzaksa? Ya anlayamayacak kadar uzaksa sizi? Zor değil mi bu çelişkiler. Sevginin anlayamadığım yönleri önce nasıl geldiği, sonra nasıl geliştiği. Ama daha da komplike bir durum var, nasıl oluyor da aşk tek başına da yaşanabiliyor? Nedir formül veya ne değildir? Ben seni o kadar mesafeye rağmen hâlâ özlüyorsam bu benim platonikliğim midir yoksa senin inanmadığın sevgimin-hayranlığımın belki de sana olan ihtiyacımın sönmeyen alevi midir? Yani esas soru şu; Sevgi mesafeye dayanıklı bir mamül müdür? Değilse dayanıklı kılmanın formülü nedir?
Bulan eminim ki çok zengin olacak...